Zawyły syreny czerwonym świtem.
Sapią z wysiłku maszyny parowe.
A tłum je zasila, krocząc za mitem
I trzy ruchy tylko wiążą im głowę.

Reguła dla twardych i tępych ludzi:
W gardziel zawartość wsyp worka
I zapamiętaj, jak tylko się zbudzisz,
Że guzik - korbka, że guzik i korbka.

Nie wie biedota, darmo się trudzi,
A nie uchylił im nikt prawdy rąbka,
Dopóki maszyn ktoś nie wystudzi,
To guzik - korbka, to guzik - korbka.

Pojawił się znikąd błękitny książę,
Co rzekł - a brodę miał na trzy cale,
Problem guzika i korbki rozwiążę,
Bo stołki z bibliotek ja gniotę stale.

Pogładził brodę, rozwiązał w minutę,
Lecz wątpliwości pominął mniejsze.
W mózgi idee zaszczepił zatrute,
A 'precz z guzik-korbką' istotniejsze.

Porządek obalił siłą formuły. Jak? -
Nikt nie pytał, by bestii nie budzić.
Głodne maszyny już nic nie wypluły,
Bo nikt guzik-korbka i korbka-guzik.

Po pewnym czasie lud głodny, wyklęty
Rżnął łbem proroka w bruk ulic, miast
Syren zaryczał: Niech będzie przeklęty!
Uwolnić nam korbkę! Uwolnić guzik!

Oto jak błędnym nas kołem historia
Fałszywie luksusem dziś łudzi, wszak
W tle świeci skromna lampka kontrolna
Migając: guzik i korbka, korbka i guzik.

Czy znajdzie się jakiś złoty diagnosta,
Który wyzwoli od udręk gnuśnych ?
Jest taki mechanizm, metoda prosta:
Wpierw pokręć korbką i wciśnij guzik.