Być może poeta nie nadaje się do tej roli. Twórca musi być z wszechmiar wolny... niestety ludzie myślą, że wolność stoi na przeszkodzie miłości... Mylą sie, bez niej jest niemożliwa...

No, ale co powiesz o pachnącej papeterii i płatki róż pomiędzy? Czyż nie jest romantycznie? Mówienie prosto w oczy może być niebezpiecznym zabiegiem. Zresztą są osoby, co wolą pisać, a mniej mówić.

Pozdrawiam

Na papierze lepiej to wygląda i wydaje się prostsze. Gwiazdki zasłużone zostawiam i pozdrawiam : )

Piękny wiersz Basiu , widzisz tak już jest że niektórym trudno mówić o swoich uczuciach.
Myślę że z obawy przed odrzuceniem ,niektórzy uważają że uczucie to słabość.
Bardzo ładnie osnułaś go utworem muzycznym . Pozdrawiam serdecznie Irena

Szewc bez butów chodzi ;) Poezja może być kompensacją braków w bezpośrednich kontaktach. Poza tym człowiek ma różne role. Po wyjściu z szat poety, może już być mało poetycki. Pozdrawiam

Narratorka opisuje cechy rzekomo poety. I nagle stwierdza, że ma wrażenie jakby to jego pisanie odczuwała osobiście, więc ten wyrzut, że to jednak nie jest rzeczywistością to typowy objaw nierozróżniania miedzy fantazją a życiem. Wtrącenie empatii wydaje mi się niezbyt przemyślane. Gratuluję ożywionej dyskusji i serdecznie pozdrawiam.

ja nigdy nie będę poetą ... a dla Ciebie napiszę wiersz o miłości i powiem Ci w oczy że ( kocham Ciebie) na jawie...

Był sobie Cyrano de Bergerac

Ostatnia strofa zdaje się temu przeczyć, podmiot jest pewien, ale na mnie pyszałkowatość owego poety jakby fałszują jego intencje. Choć tak mi teraz przyszła na myśl inna możliwość. Może inne zobowiązania zamykały mu usta, jednak pozostawiając swobodę pióra.
Serdecznie pozdrawiam.

Interesujący wiersz i bardzo zaskakujące zakończenie. Wydaje mi się jednak, że to właśnie owo zakończenie naprowadza na interpretację wiersza. Przynajmniej tak jest w moim przypadku. Okazuje się bowiem, że piękne słowa, nawet o miłości nie są tym samym, co umiejętność kochania, o ile można to nazwać umiejętnością, nie są tym samym, co ofiarowanie miłości. Podmiot liryczny w Twoim wierszu to ktoś, kto się ukrywa, wybierając do tego nawet poezję. Z jakichś powodów rezygnuje z zaangażowania, z bycia w miłości, woli tylko o niej mówić. Mnie Twój wiersz się podoba.

Bardzo ciekawy wiersz , którym , jak widać poniżej , zwabiłaś tu niemałą liczbę prawdziwych facetów :), ale ja , jako niepoprawny ścigacz rzeczywistości, mam następujące myśli. Aby zaistniała projektowana w wierszu rzeczywistość, musiałyby zaistnieć następujące okoliczności. Po pierwsze, musiałby zaistnieć poeta, który sam uważa się za dobrego poetę i na dodatek o tym mówi, co chyba rzadkim jest ptakiem. Po drugie , kobieta -peelka , musiałaby być tak pewna miłości owego poety, że odważyłaby się zwrócić do niego z owym wezwaniem z wiersza , co również rzadkim jest ptakiem. Ale, ale... rzadkie ptaki też istnieją, więc może ten wiersz jest osadzony mocniej w rzeczywistości niż mi się zdaje . Jeżeli nawet nie , to i tak jako impresja poetycka, wiersz jest fajnym przedsięwzięciem i wyróżnia się na tle innych . A może też w ogóle całkiem się mylę, jak mi się już nieraz zdarzało przy Twoich wierszach, a w takim wypadku błagam o wybaczenie. Pozdrawiam. :))

Często tak bywa że mężczyzna uważa siebie za niegodnego kobiety. Wtedy woli ją ubóstwiać z chicha i z daleka... Jedynie delikatnie od czasu do czasu przypominając o swojej miłości.... Piękny wiersz.

Czasem "wprost" bywa najtrudniej...
Obcemu łatwiej się zwierzyć niż bliskiemu...

Dobrze napisane.

Może nie pył, pewny, wahał się, a może coś innego. Pozdrawiam

WoW. Wybitny! Zabieram do ulubionych. Chyba nigdy nie oddam :P
Pozdrawiam!