Słońce nieśmiało pojawiało się na horyzoncie. ‘Cholera! Trzeci raz w ostatniej dobie! – krzyknął komandor Herz. ‘Analiza odczytów do mnie natychmiast!’ Zrobiło się nerwowo. Pracownicy tajnej jednostki ds. zjawisk apokaliptycznych w milczeniu wpatrywali się w plazmy rozlane przed sobą. Nikt nie śmiał głośniej oddychać.
W powietrzu czuć było napięcie, wielkie jak nigdy dotąd. Hannah, drobna uczona
z wiecznie nadąsaną miną, stanęła naprzeciw dowódcy. ‘Panie Komandorze, zaczęło się. Nie ma żadnych wątpliwości’ – beznamiętnie wyrecytowała formułkę, jakby to było normalne, codzienne sprawozdanie. Nie dostrzegła jak Herz zadrżał.
Nie spodziewał się, że gdy usłyszy te słowa, zareaguje tak a nie inaczej. ‘Rozpoczynamy program Outlander. Proszę mnie połączyć z Jej Wszechobecnością, kod dwieście trzy’. Hannah odeszła wklepując w swój mikrosmart otrzymane rozkazy.
Po chwili gasły wszystkie plazmy, pracownicy jeden po drugim opuszczali stanowiska. Wszyscy zmierzali do luków startowych. Tam czekały na nich trzymane w gotowości kapsuły ratunkowe. Komandor Herz został sam. W uszach dudniły mu jeszcze słowa zwierzchnika, z którym przed chwilą skończył rozmowę. Skłamał, gdy mówił,
że szczegółowy raport przedstawi jutro w kwaterze głównej. Spojrzał w coraz bardziej czerwoną kulę słońca. ‘Nie myślałem, że kiedyś wschód słońca nie będzie mnie cieszył!’ – powiedział sam do siebie. Odwrócił się. Nie zdążył postawić kroku, gdy eksplozja wstrząsnęła wszystkim.