Gdyby wszystko dało się przewidzieć, można by dokonać wszystkiego. Ja przewidziałem. Oto kat chwyta oburącz drzewce topora. Blask ostrza powoduje wybuch entuzjazmu tłumu. Niewiele potrzeba, by pokierować nastrojami tłumu. Aby bardziej teatralnie było, aby plebs dostał swoją dawkę rozkosznego drżenia, ekscytacji niezdrowej, zachwytu, co w teorii miałoby się przekładać na wzrost uwielbienia władcy, kat przeciąga czas egzekucji. Topora nie podnosi od razu, ale kilkakrotnie stuka nim o deski, unosi na wysokość swych piersi i obraca się prezentując zabójczą stal. Emocje wokół miejsca kaźni dochodzą do wrzenia, umysły zamroczone narkotykiem rzezi wyzbyły się resztek rozumu. Dobrze. Kat opuszcza topór. Teraz pieczołowicie i precyzyjnie układa moją głowę na pniu tak, aby szyja znalazła się dokładnie we wgłębieniu na jego środku. Ponownie chwyta oburącz topór. Teraz to już nie przelewki. Czas kurczy się, zanika prawie. I oto topór unosi się ponad głowę kata, gotowy do ostatniego cięcia.

Gdybym powiedział, że nie wiedziałem wcześniej o dziwnym zwyczaju kata, skłamałbym. Oto topór wznosi się do ciosu tnąc ze świstem powietrze. Dokładnie w tej samej chwili gwiżdżę ostro i przeciągle. I dokładnie w momencie, gdy topór dociera prawie do zenitu, moja ulubiona papuga potężnym dziobem szarpie za guzik spodni kata. Niedbale przyszyty odpada, topór wznoszony nie zatrzymuje się w najwyższym punkcie, przechyla do tyłu trzymającego go człowieka, ten ratuje równowagę serią drobnych kroków, białe spodnie majestatycznie opadają. Czy wspominałem już, że jego dziwny zwyczaj polegał na nienoszeniu bielizny?

Gdyby nie można tak rozsunąć palców, by zasłaniając oczy i tak wszystko widzieć, zgromadzone wokół kobiety nie byłyby przekazały tym dalej stojącym, że w życiu nie widziały czegoś aż tak małego. Skrywany początkowo chichot brzmi coraz głośniej, ogarnia kolejne kręgi kobiet, a wraz z nimi ich mężczyzn, przeradza się w śmiech serdeczny, z samych trzewi płynący. Bo też i niespodziewany zwrot akcji i widok obnażonego nagle kata, że o tej maleńkiej rzeczy nie wspomnę, wywołuje efekt komiczny. Na to właśnie liczyłem. Papuga bez przeszkód rozsupłuje węzły na moich dłoniach i stopach i oto jestem prawie wolny.

Gdybym moją papugę nauczył tylko tych paru czynności, byłaby podobna do wielu innych papug. Tę nauczyłem, jak uczyć inne papugi. Pojętna była. Jestem wolny, kat stoi z gołym tyłkiem, tłum pęka ze śmiechu, a chmara papug lata nad tym wszystkim wrzeszcząc precz z Krumlem. Zgodnie z planem. Ludzie pijani emocjami, oszołomieni śmiechem, krztusząc się powtarzają precz z Krumlem, co przez absurdalność sytuacji wywołuje jeszcze większe spazmy śmiechu i jeszcze większą chęć, by powtarzać obrazoburcze słowa. Nagle czują, że mogą to mówić bezkarnie, że nie muszą bać się kata.

Gdybym był tego wszystkiego nie wyreżyserował, nie byłbym teraz w centrum uwagi a bycie w centrum uwagi pozwala na wiele. Jedno jest pewne. Nie pozwolę, by nowy kat nie nosił bielizny.