Inspiracja - obraz „Dziwny ogród” Józefa Mehoffera.
Z góry przepraszam za długość wiersza, ale czasem mi się zdarza mniej skondensowana forma.
********************************


Z lubością spijam zieleń ogrodu
i wzrok zatapiam w girlandach z kwiatów.
Patrzę na szczęście, może pozorne,
gdy nagle monstrum owadzie wkracza.

Z innego świata, tuż nad głowami
lata, szaleńczo zatacza kręgi,
jakby sekretny kod swój ujawniał
o dominacji, która jest celem.

Skrzydła spływają żółci goryczą,
niczym toksyna grożąca lękiem,
chociaż pozornie nieagresywny
owad nie gryzie ludzi bez celu.

Jednak pozory bywają mylne,
dzisiaj z komarów czy z muchy uczta,
a jutro może nagle przedziwne
stworzenie chętkę mieć na malucha,

który golutki, z malwami biega
skąpany w słońcu, jak anioł złoty,
gdy przy nim czuwa w cieniu, z uśmiechem
matka, zrywając soczysty owoc.

Jej szafir sukni, w płatkach z falbanek
wyrasta niczym kwiat bardzo piękny,
lecz niekoniecznie cudaczna ważka
przed nią oznacza symbol słoneczny.

Czy jest przestrogą przed czasem próby,
kiedy zło kusi, udając dobro?
Czy miłość matki, walka o jutro
potrafi synka przed nim obronić?

Czy ogród przetrwa i jej mieszkańcy
najazd owadów : ważek, szerszeni,
trutni lub wiecznie głodnej szarańczy,
która zniszczenia wkrótce dopełni?

Wieśniaczka niania też pełna lęku…