To nie wszystkie tajemnice i zadziwiające historie związane z tym miejscem. Raz na siedemset lat skała ‘rodziła’. Tak nazwano ten zadziwiający proces. Zawsze pierwszego amfiona o godzinie dwunastej ze środka góry wypadały kamienie. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że stanowiła monolit o bardzo twardej, odpornej na ścieranie strukturze. Kamienie miały specyficzny owalny kształt. Zawsze było ich czternaście, w dwóch seriach po siedem. Ich spadaniu towarzyszył przejmujący jęk, jakby szloch albo spazm bólu.
Same w sobie kamienie nie stanowiły niczego ciekawego. Nie miały żadnej mocy, nie było w nich iskry życia. Z czasem przekazywano je po prostu miejscowej ludności. Dziś są ozdobą tutejszego sanktuarium. Teb widział je wiele razy w czasie wędrówek po okolicy. Niestety samego procesu nie mógł zaobserwować. Ostatni miał miejsce jakieś pięćset pięćdziesiąt lat temu. Do następnego zostało więc dobre sto pięćdziesiąt lat. Całą wiedzę czerpał z raportów i opowiadań, zwłaszcza profesorów, którzy chętnie dzielili się własnymi przeżyciami z chłonnymi wiedzy studentami, a do takich należał Teb.

– Teb! Teb! Co się z tobą dzisiaj dzieje? – znów głos Taj wyrwał go z zamyślenia.
– Co takiego? Nic. Wszystko w normie – zreflektował się – wiesz, ten tydzień jakoś dłuży się. Znów żadnych anomalii. Nuda…
– Ale odkrywczy jesteś! Przecież od dobrych parunastu lat nic się nie dzieje. Dyżur w dyżur to samo. Czego się spodziewałeś? – krótko odparła Taj.
– Ej, starzejesz się…
– Kto? Ja? Żartujesz. Zaraz tam na dole, pokażę ci mój starczy wigor. Jak znajdziemy się w knajpie… – próbował odwrócić uwagę Taj.
– O, idzie nasza zmiana! Zwijamy się! Wreszcie! – kobieta z wyrazem ulgi powitała zmienników i razem z Tebem zakończyli kolejny ciężki tydzień pracy.

Po kilku minutach zjeżdżali samochodem do wioski. Uwagę Teba przykuł gmach NIOBE. Zawsze zachwycał go sposób, w jaki został wkomponowany w krajobraz. Nowoczesne kształty obejmowały górę jakby delikatną opończą, pozostawiając jednocześnie przestrzeń, w której mogła zaprezentować swoje uroki, mogła oddychać. Instytut i góra stanowiły jedno i wznosiły się ponad okoliczne pagórki i doliny, jak matka, królowa.
U stóp rozpościerała się wioska zamieszkała głównie przez miejscową ludność. Domy były zwykłe, malowane na biało ze spadzistymi ostro zakończonymi dachami. W centrum znajdowało się kilka sklepów, zwykle wielobranżowych, knajpa i trzy bary. Był też hotel. Nic specjalnego. Nic, co wyróżniałoby to miejsce spośród innych. A jednak dla Teba to był jego świat. Od początku czuł z nim dziwną więź. Kiedy rozpoczynał pracę w NIOBE nie wracał do pobliskiego miasta jak większość pracowników, ale zatrzymywał się w hotelu. Lubił tutaj spędzać czas wolny i większość urlopu. Wałęsał się po okolicy, poznawał mieszkańców. Byli serdeczni i mili, choć małomówni i skryci. Biła z nich szlachetność i tajemniczość. Wreszcie kupił dom. Odtąd na stałe związał się Chloris. Z czasem całkiem się zasymilował. Tubylcy go polubili, stał się jednym z nich. Nie brakowało mu tego, co działo się poza wioską. Na miejscu miał wszystko, czego potrzebował a w pracy spotykał ludzi, którzy uzupełniali jego pragnienie bycia na bieżąco w sprawach politycznych, ekonomicznych i społecznych kraju a nawet całej planety. Czasami też zostawała u niego Taj.

– Hej, pani docent na omówienie przebiegu badań jedziemy do knajpy, czy od razu do mnie? – Teb zwrócił się do Taj, która pogrążona była w niezrozumiałej ciszy. To nie pasowało do niej. Może jest przemęczona. Rutyna wykańcza nawet najtrwalszych wojowników. A marazm zadaje ostateczny cios – pomyślał i spojrzał na kobietę siedzącą obok niego. Zobaczył podkrążone oczy i zmarszczki wokół ust. Wyglądała cudownie, choć ewidentnie coś zżerało ją od środka. Teb był kiepski w tajnikach ludzkiej psychiki. Czuł jednak, że Taj wyraźnie pragnęła jak najszybciej opuścić teren Instytutu.
– Coś nie tak z LETO? – zapytał, nie bardzo wiedząc jak do niej dotrzeć.
– Nie, wszystko w porządku. Raport przeszedł jak z płatka – odpowiedziała krótko.
– To chyba dobrze… – próbował znaleźć odpowiednie słowa, by kontynuować rozmowę.
– Teb, nie mam ochoty na piwo. Jedź do siebie. Muszę odpocząć – niespodziewanie przerwała mu Taj.
– Jak sobie życzysz – skapitulował.

Skręcił w polną drogę, by ominąć zaczynające się zabudowania i jak najszybciej dotrzeć do swojej chaty. Sam tego potrzebował ale dziś o wiele bardziej chciała tego Taj. Jeszcze przed chwilą tryskała energią, humorem i zgryźliwością a teraz jakby zapadała się w sobie. Nigdy nie zrozumiem kobiet – pomyślał coraz bardziej oddając się dopadającemu go zmęczeniu.
Nagle na drodze pojawił się Amyklas, miejscowy guru, szaman, przywódca albo wszystko w jednym. Teb miał okazję go poznać. Intrygujący człowiek. Poczuł narastający niepokój. Amyklas, co prawda, był mu życzliwy. Parę razy nawet ze sobą rozmawiali. Jednak wiedział jedno - jego pojawienie się w tym miejscu i o takiej porze nie wróżyło niczego dobrego. Tym bardziej, że spojrzenie Amyklasa było nieprzeniknione. Spoglądał wprost na Teba. Mężczyźnie wydawało się, że słyszy z oddali przeraźliwie smutny jęk, jakby z głębi ziemi wydobywał się krzyk rozpaczy. Niobe – pomyślał.