Twoje Wiersze - Ludzie z popiołu

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

1 raz

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

melancholychill

2021-01-26

Nadano im ludzkie twarze choć nie mieli zamiaru z miłości umierać.
Zupełnie w moim klimacie. Pozdrawiam :)

konvalove

2021-01-26

Bardzo mi miło, że Ci się spodobał mój wiersz!

LidiaM-9

2020-10-18

"Ludzie z popiołu" nie zawsze umarli emocjonalnie za życia. Jeśli umarli, to znaczy, że spotkało ich coś takiego, czego nie potrafili unieść i popadli w rezygnację. Zmierzam do tego, że są tacy, którzy nigdy wyższych emocji, bo chyba o takich mowa, nie zaznali, zatem nie są świadomi, co im umknęło. Tylko obserwatorzy mogą dostrzec problem. To jest tak jak z upośledzeniem. Patrząc z boku, myśli się ze współczuciem o tych ludziach, natomiast oni dotknięci przypadłością wcale nie zdają sobie z niej sprawy. Nieświadomość nie rodzi poczucia straty czy krzywdy. To moim skromnym zdaniem:) Pozdrawiam.

konvalove

2020-10-18

Cześć Lidio,
pewnie, może i są tacy, o których mówisz. W swoim wierszu jednak odnoszę się do ludzi, którzy utracili z pełną świadomością wszystko, co było im drogie.

Dziękuję za podjęcie się refleksji.
Pozdrawiam!

Vaervari

2020-10-18

"Śmierć nie jest wcale największą stratą życiową. Największą stratą jest to, co umiera w nas, podczas gdy wciąż żyjemy." (Norman Cousins, takie sobie tłumaczenie)
Aż zawiało szarością i tlącymi się jeszcze szczątkami marzeń.

konvalove

2020-10-18

Poruszający cytat, trudno się z nim nie zgodzić.
Tlące się marzenia to jeszcze najmniejsze, najdrobniejsze światełko; coś, czego można się ostatkiem sił chwycić.
Kiedy człowiek nie ma marzeń, ani wyobraźni... kim jest?

Dziękuję za odwiedziny,
pozdrawiam!

BardzoBardzo

2020-10-18

ludzie z popiołów czyli ludzie którzy już nic nie mają są zmuszeni do braku emocji i uczuć wypaleni w środku, i tylko czekają na ostateczną anihilację bo śmierć przeżyli już dawno

BardzoBardzo

2020-10-18

polecam elektryczne koce, mamą w sobie moc ;) i grube skarpety i bambosze ;)

konvalove

2020-10-18

Zatopiony.

Życzę miłego wieczoru, zwłaszcza, gdy chłód za oknem przypomina, że to już połowa października za nami i koniecznie trzeba zaopatrzyć się w ogromne, ciepłe koce!

BardzoBardzo

2020-10-18

nie jestem najlepszym poetom więc będę strzelał że o tym co w sercu gra?
trafiłem?

konvalove

2020-10-18

Takie uroki poezji. Ale wiesz o czym najlepiej się pisze?

BardzoBardzo

2020-10-18

to twój kolejny wiersz o ludziach którzy w życiu mają ciężko od samego początku. twoja twórczość jest przesiąknięta tą i pobocznymi tematykami nie da się ukryć

konvalove

2020-10-18

Tak, doskonale to odczytałeś. "Bo śmierć przeżyli już dawno" - dobitne, ale to i ja miałam na myśli. Cieszę się, że mamy zgodność.

Pozdrawiam.

Kornel Passer

2020-10-18

Znakomity wiersz. Manifestacja emocjonalnych trupów. Brrr.....

konvalove

2020-10-18

Dziękuję, Kornel - cóż, czasem nie zdajemy sobie sprawy, że nie musimy czekać na ten powszechny "atak zombie", pisząc trochę żartem, trochę serio. Ilu właśnie emocjonalnych trupów mijamy na co dzień... to nawet nam się w głowie nie mieści.

Asteria^(*)

2020-10-18

Skruszeni powstają z popiołu, ale jednak jest w tym jakaś niezbadana siła,
tak moim skromnym zdaniem.

konvalove

2020-10-18

To bardzo ciekawa interpretacja!
Różna od mojej, ale niewykluczona.
Zastanowię się nad tym.

Dziękuję za odwiedziny,
pozdrawiam!

naskraju*^(*)

2020-10-18

Zatrważający tytuł i wypalony ogień ludzkich manekinów. Bez spojrzenia i bez odczuwania dotyku. Idą pomiędzy nami unosząc tylko szary pył znieczulicy.
Doskonałe ukazanie kamiennej duszy.
Pozdrawiam

konvalove

2020-10-18

To, o czym piszesz ma oczywiście sens, aczkolwiek moje myśli biegły nieco innym torem. Dobrze jest czasem powymieniać się nimi!

naskraju*^(*)

2020-10-18

Zrezygnowanie jak najbardziej i co za tym idzie wypalenie. Ale człowiek kiedy rezygnuje z życia to zamyka się w swojej skorupie i nie spala się w popiół. Tylko zostaje pożerany przez wewnętrzne ja. Natomiast znieczulica wypala w nas to co najlepsze i stajemy się wtedy bezduszni.
Miłego

konvalove

2020-10-18

I właśnie - droga naskraju - nasuwa się pytanie. Czy to znieczulica jest w postaci tego szarego pyłu, o którym piszesz? A może zrezygnowanie, które paradoksalnie niby unosi się jak ten popiół nad głową człowieka, ale tym samym sprowadza go niżej, gdzieś coraz bliżej dna, jakby przygniatając.
Tak tylko rozmyślam.

Pozdrawiam pięknie!

Iks Weli

2020-10-18

Może i ludzie z popiołu, siłą rzeczy, nie trzymają się kupy, ale Twój wiersz, jak najbardziej. Choć temat ponury, jak smagana wiatrem na pustyni kość ;) Poza tym - Alice in Chains z poprzednim wokalistą był moją ulubioną kapelą grunge'ową. A dziś zamierzałem wrzucić wiersz z kawałkiem Alice in Chains "Would?" - Taka ciekawocha ;) Pozdrawiam :)

konvalove

2020-10-18

Alice in Chains to jedna z moich ulubionych kapel.
I faktycznie ciekawostka, że akurat wstrzeliliśmy się z tym samym zespołem! Ciekawe.

Co do wiersza - temat może i ponury, ale i da się tych "ludzi z popiołu" dostrzec na co dzień. Wystarczy tylko dobrze spojrzeć. Ale co ja Ci będę mówić, przecież to wiesz.

Pozdrawiam!

Pokaż mniej

Logowanie

Ludzie z popiołu

Ocena wiersza

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji