- Michaelu, Michaeeelu!

Serafin tak gwałtownie usiadł na chmurze
obok przyjaciela pogrążonego
w popołudniowej drzemce, że chmura
zakołysała się i spadły z niej na ziemię
krople ciepłego deszczu. Przechodzący
pod nią ludzie rozłożyli parasolki i tylko
kwiaty w ogrodzie piwnookiej poruszyły
z wdzięcznością barwnymi płatkami.

- Co się stało, Serafinie? Ostatnio jesteś
bardzo niespokojny... - Michael z uwagą
i troską popatrzył na przyjaciela.

- Bo to wszystko przez Niego?

- Przez kogo?? - Zapytał Michael, choć
dobrze znał odpowiedź,
bo od jakiegoś czasu odczuwał podobny
niepokój, a przeczucia zwykle go nie
zawodziły. Nieważne, czy chodziło
o Serafina, czy o ich ziemskich
podopiecznych... Ci ostatni mieli
niezwykłą zdolność do pakowania się
w kłopoty, gonili nie wiadomo za czym,
sami nie wiedzieli czego chcą i ciągle tylko
marzyli licząc na to, że ich marzenia
same się spełnią... Przecież nawet
Anioły wiedzą, że nic nie przychodzi samo
a to, co wywalczone ma największą
wartość.

- Michaeeelu! Popatrz sam!

Serafin zrobił w chmurze dziurę i obaj
spojrzeli w kierunku ziemi, a Michael
z wrażenia omal nie spadł z chmury.

Na drewnianej huśtawce w ogrodzie
piwnookiej, nieco jeszcze wilgotnej po
niedawnym deszczu siedział chłopak
o oczach błękitnych jak niebo i głębokich
jak ocean i ze szklanego pucharka
wyjadał dorodne i soczyste poziomki.
Z białego domu z czerwonym dachem
wyszła dziewczyna w kolorowej sukience.
Jej włosy barwy młodych kasztanów
tym razem nie powiewały na wietrze,
ale spięte były w kok na czubku głowy.

Chłopak uśmiechnął się na jej widok
i zrobił jej miejsce na huśtawce.
Dziewczyna lekko dotknęła jego ręki
i coś szepnęła mu do ucha tak cichutko,
że nawet Anioły nie mogły tego
usłyszeć. Zobaczyły tylko, jak w oczach
chłopaka zapalają się gwiazdy.

Michael aż westchnął, zupełnie nie po
anielsku i sam nie wiedział, czego
pozazdrościł temu chłopakowi bardziej:
czy poziomek, czy dotyku dłoni
piwnookiej dziewczyny, czy może
po prostu takiej magicznej chwili...

- Serafinie, czy oni są... czy oni będą kiedyś szczęśliwi?

- Michaelu, przecież to Ty mi zawsze
powtarzasz, że nie można zbyt daleko
wybiegać w przyszłość i zbytnio
ingerować w sprawy naszych
podopiecznych. Powiem Ci tylko,
że On ma swoje miejsce w Jej sercu
i zawsze będzie miał...

- Zobacz Serafinie, oni gdzieś się
wybierają...

- Pewnie do lasu po świeże poziomki,
bo pucharek już pusty. A teraz lećmy
do ogrodu. Zobaczysz, jak pięknie
rozkwitła pnąca róża...