Pieknie opisałaś przyjaźń jako anielskie uczucie:):) serdeczności Kingo:)

Przyjaźń to wielka wartość.
Z zachwytem czytam :)

Przepiękny wiersz.

Jeden wystarczy ;-). Piękny wiersz.

Odleciałem... za skrzydłem anielskiem... tylko gdzie... bom taki teraz... zawieszony.... Gratuluję wiersza!

Masz rację
na ziemi też są Anioły
pięknie napisany wiersz
pomoc Anielska jest bezcenna
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Ziemskie anioły, to skarby, szczęście, że są!
Piękny temat wiersza i Twój utwór!
Pozdrawiam serdecznie, Kingo:))🌟

Jak dobrze, że są!
Pozdrawiam serdeczenie :)

Piękny wiersz i piekny awatar... pozdrawiam ciepło

Delikatnie i z wielkim talentem :)

wiersz jest bardzo piękny i prawdziwy ... nie wszystkim tu na ziemi można zaufać i powiedzieć mój przyjacielu /// a ja Tobie powiem że jesteś mi miłą przyjaciółką ... We wrześniu planuję spotkanie z wierszami w Zabrzu byłoby miło Ciebie tu widzieć ... dam ogłoszenie na Wierszach jak będzie dopięte wszystko na ostatni guzik ... pozdrawiam serdecznie ... Ostatnie nasze spotkane odbyło się w Swarzędzu ... we wrześniu ..

Szkoda że tych aniołów nie widzi się na co dzień na ulicy...
Im starszy jestem tym coraz bardziej wątpię w ich sprawczą moc...
Bardzo ładny wiersz.
Pozdrowionka 👍🌟

Piękna wdźięczność za przyjaciół ;)
Pozdrawiam serdecznie

Tak, są tacy wspaniali. Takich nigdy nie jest za dużo.

Szkoda ze tak mało tych Aniołów wsród ludzi..

Pięknie napisałaś, Kingo, o przyjaźni. Zatrzymało mnie jednak to Twoje poetyckie porównanie człowieka-przyjaciela do anioła. Chyba mamy jakąś taką tendencję do nazywania aniołami ludzi którzy są dobrzy względem nas. To ma również swoje uzasadnienie w literaturze. Natomiast ciekawe to jest. Dlaczego to robimy? Po co? Ja sam kilkukrotnie robiłem podobne porównania. Zastanawiam się jednak teraz: dlaczego? Dlaczego próbujemy w dobrym człowieku widzieć nie człowieka właśnie, ale istotę duchową, zupełnie inną niż my. W tej chwili wydaje mi się to być dziwne. Jakbyśmy sami siebie pozbawiali jednej z najważniejszych naszych cech – że jesteśmy dobrzy. Ciekawe to jest, tym bardziej, że wszelkie negatywne przywary raczej bez większego zastanowienia od razu przypisujemy człowiekowi. A zło przecież wkradło się w nas podstępem ("Niewiasta odpowiedziała: Wąż mnie zwiódł i zjadłam." Rdz 3,13). Pierwotny stan był jednak zupełnie inny: "A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam [...]" Rdz 1,26, i nieco dalej: "A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre." Rdz 1,31

Twój wiersz, Kingo, oczywiście pięknie opisuje przyjaźń pomiędzy ludźmi. Nie staram się negować zastosowanego przez Ciebie porównania. Jedynie się zastanawiam nad głębszym sensem takiego właśnie naszego myślenia o nas samych, że bardziej jesteśmy skłonni uważać za normalność pośród nas to, co jest wadą lub złem, niż to, co jest cnotą i dobrem.
Takie myśli się we mnie zrodziły po lekturze Twojego wiersza i chyba jeszcze podążę w ciągu dnia za tym tematem.

Dzięki i pozdrawiam Cię serdecznie. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Pięknie i czule o przyjaciołach, to Anioły codzienności, które nigdy w "biedzie" nie opuszczają.
Pozdrawiam Kingo - Bezka🩰✨

Fajnie, lirycznie 😁a co do samych aniołów to za zarówno te dobre jak i upadłe... Wszechświat z Tobą!😃

Bardzo ładnie i ciepło, leciutko-pozdrawiam🙂