Za chwilę zacznie się jesień,
a wilgoć znów osiądzie na ziemi.
Będzie skraplał się deszcz,
będą też kapać łzy na wiersze poetów.

Jesienią w zeszytach ludzkich zamyśleń,
jak grzyby po deszczu wyrosną zapytania znaki.
Modlitwy zmieszają smaki melancholii
z rudawą whisky lub z bladym winem.

Zrodzą się w człowieku myśli o śmierci
i trochę też o Bogu,
choć o Nim zupełnie po cichu i tylko dla siebie,
bo przecież wierzyć dziś jest niemodnie.

Ciepłe skarpetki dawnych marzeń
znów ogrzeją stopy spękane
od mrozu codziennego realizmu.
To nic, że ani będą do pary ani do koloru.

Jesienią wydawać się będziemy
jacyś bardziej ludzcy, bardziej prawdziwi.
Może to przez te smarki pod nosem,
a może przez to, że dojrzewamy z każdym rokiem.

Oby nam się tylko umrzeć udało
z uśmiechem na twarzy
– bo życie skończy się kiedyś każdemu
i skropli się do wieczności.