Gdy dwanaście lat temu zmarła moja córka, pytałam mojego Anioła gdzie był, gdy Ania umierała i dlaczego zostawił mnie z tym samą. Bolało, bardzo bolało... Dziś już wiem, że trafił mi się Anioł, który nie jest zbyt mocny w pocieszaniu, nie umie ocierać łez i przytulać w trudnych chwilach ale to właśnie On nauczył mnie szukać siły w sobie i polegać nie na ludziach i na Aniołach ale na mocy płynącej z serca.

Nie lubię tłumów na cmentarzu ani współczujących spojrzeń, gdy stoję przy grobie mojej córki. Pójdę tam wczesnym rankiem, gdy jeszcze będzie cisza i spokój. Wiem, że mój Anioł też tam będzie, jak zwykle z rozwianym włosem i w zakurzonej sukience, jak zwykle z nieśmiałym uśmiechem, jak zwykle małomówny... Pomodlę się za tych, których już przy mnie nie ma, zapalę światełka dla tych, którzy jeszcze nie znaleźli drogi do nieba, a potem ze spokojem w sercu pójdę dalej przez życie za szelestem anielskich skrzydeł...

Silniejsza o jedną łzę...