Wiatr przywiał ją
W odległe strony
Gdzie nieurodzaj
Od dawna był
Zaprosił w ten czas
Na zagony gdzie
Kąkol osty i jaskier był
I susza przyszła
I deszczu brak
I ziemia jakaś dziwnie
Niemiła
Ten trudny czas
Ten słoty stan
Choć długo trwał
To jednak się zadomowiła
Po latach wielu
Przybył ogrodnik
I w dłonie swoje
Ujął ją
Podniosła głowę
Prosto do słonka
I rozkwitała
Jak róży pąk
I mówił do niej
I patrzył czule
Choć kolce miała
Jak to u róży
Nie straszny wicher
Nie straszny grad
Nie straszną jej obecność burzy
Gdy obok jest
Ten co rozkwitać tak pomaga
Ten który chmury czarne rozgania
Ten który wziąłby ją
Do wazonu
Lecz by zapobiec duszy cierpieniu
Zerwać jej
nie pozwoli nikomu
O każdy cenny płatek
Się boi jak...
O swoje ..młode
Troszczy się matka
Ten który dostrzegł
Co liczy się
By stała dumnie
Choć w niepogodę
Zimę i sloty
I przeciwności
Bo nie zakwita kwiat
Bez miłości.
Ten co z miłości
Zrodzony
I dla miłości skona
By kiedyś tam
Na wieczne plony
Jak na Ojcowskie łono
Udać się....