Dziękuję, Waldi!

Dziękuję, Iza!

Lepiej, ale nie zawsze łatwiej... również pozdrawiam!

Prawda, to co utracone zawsze będzie gdzieś tam we wspomnieniach o sobie przypominać, częściej pewnie w smutny sposób, choć nie jest powiedziane, że zawsze. Pozdrawiam i dziękuję!

Dziękuję!

Tak, wierszem wyrażać się to jednak magia, zwłaszcza gdy doceniona przez drugą stronę. Pozdrawiam również!

Kłaniam się więc w podziękowaniu za tak miłe słowa!

Szlachetnej * grupy twórców

Są chyba dwa rodzaje twórców. Ci, którzy odtwarzają swoje emocje i Ci, którzy idą dalej, budują narrację potencjalnie istniejacą, w oparciu o swoje obserwacje, wrażliwosc i talent. Zatem należysz do drugiej, bardzuej jednak szkachetnej grupy twórców ;)

Przede wszystkim w moich wierszach nie szukaj... mnie. Mój podmiot liryczny przeżywa różne rozterki, czasem są to proste sprawy, które rosną do rangi życiowych problemów, a czasem zagmatwane historie, z którymi i ona sama (peelka w domyśle) ledwo sobie radzi, ale próbuje odnaleźć się w tym świecie. Najlepiej pisze mi się wiersze smutne, bo sporo osobiście tego smutku w życiu doświadczyłam, ale słowo w słowo moje wiersze to nie mój pamiętnik, dlatego też lubię zostawiać interpretację czytelnikom, a gdy jest więcej niż jedna refleksja pod danym tekstem to już w ogóle dla mnie super sprawa. Cóż, tak ja działam jako autor, i myślę, że mam do tego pełne prawo - taka moja poetycka ścieżka. I cieszy mnie, że mimo wszystko udało Ci się w tym wierszu znaleźć cząstkę siebie, to też doceniam zawsze, jak nie podwójnie. Pozdrawiam!

Zgadzam się!

Mówią, że im człowiek mniej wie tym lepiej śpi, choć ja osobiście za niespodziankami nie przepadam.

Nieprzewidywalność i ta niewiedza co nas w życiu spotka.Gdybyśmy wszystko wiedzieli ,nie lepiej nie wiedzieć...🙂

Pięknie dziękuję za Twój komentarz. Zgadzam się, że to, co nieuniknione i tak nas spotka, choć często nie wiemy, co to dokładnie i kiedy się zdarzy - takie uroki życia, zdecydowanie nieprzewidywalność należy do tej formy urozmaicenia, którą chce się doświadczać tak bardzo jak i nie chce. Pozdrawiam również!

Tak, ale z tych moich, i nie tylko, doświadczeń sprawa jest dla mnie zero-jedynkowa. Nie musiałem się wiązać ani z samotności, pragmatyzmu, ucieczki przed samotnością, ani z innej przyczyny, więc jak nie było super, to nie było w w ogóle. M

Myślę, że to często nie jest tylko "nie chce, to idź" "nie chcę, to idę", w sensie takie czarno - białe, ale wiadomo, co człowiek, to inne doświadczenia, a o zawiłości różnych relacji można pisać, i pisać, bo to jak studnia bez dna. I ja pozdrawiam!