Do domu Marii prowadziła aleja wysadzana głogami, o tej porze roku obsypanymi różowymi kwiatami, wśród których uwijały się motyle i pszczoły. Aleja była żwirowana, a dom malowany na biało z czerwonym dachem miejscami lekko omszałym. Na przybywających zerkały ciekawie kwadratowe oczy okien z ażurową draperią przykurzonych firanek. Na parapetach kwitły pelargonie, zawsze czerwone, a na schodach w jasnej plamie słońca wylegiwał się puszysty białorudy kot. Brzęczenie pszczół z głogowej alei dochodziło aż tutaj, ale kotu zdawało się to nie przeszkadzać. Podobnie jak stukot maszyny do szycia dobiegający przez uchylone okno gdzieś z głębi domu.

Weronika bardzo lubiła odwiedzać ciocię Marię. Zwykle rozpakowywała pośpiesznie przyniesione starszej pani zakupy, wsypywała aromatyczną kawę do metalowej puszki stojącej na kredensie, napełniała cukiernicę kostkami brązowego cukru, na szklanej paterze układała ulubione ciastka cioci i przysiadając na starym wytartym fotelu patrzyła zafascynowana jak spod sprytnych choć zniszczonych palców cioci wysuwają się kolejne elementy szmacianych lalek.

Lalki Marii były piękne, dopracowane w każdym szczególe od włóczkowych włosów i koralikowych oczu aż po maleńkie zapinane na błyszczące sprzączki buciki. A sukienki miały tak piękne, że niejedna dziewczynka mogłaby im pozazdrościć. Sukienki w wielkie kwiaty, w drobną łączkę, albo w grochy, z bufiastymi rękawkami i falbankami, upięte na koronkowych halkach. Siedziały wszędzie. Na półkach pośród książek, obok lustra na toaletce, na obitej wytartym i spłowiałym już nieco zielonym pluszem kanapie. Weronika najbardziej lubiła lalę o kasztanowych włosach, ubranej w białą sukienkę w czarne kropki. Z takiego samego materiału ciocia uszyła kiedyś sukienkę Weronice, dołożyła jeszcze kwiat z atłasowej wstążki do wpinania we włosy i srebrny łańcuszek z koniczynką, na szczęście ... (c.d.n.)