Przyznam, że nieco rozanieliłam się tymi rozważaniami na łonie natury. Zauważyłam „naskraju” korytarza drzwi z kompasem. Zapukałam energicznie. W drzwiach stanęła „Bożena Joanna” w egzotycznym naszyjniku ze słów tkanych wiatrem podróżnika. W skupieniu oglądałyśmy migawki spod ogromnego wulkanu, to popłynęłyśmy łodzią na wspaniałą wyspę niepojętej wyobraźni. Wiatr smagał twarz…

Nagle z grona turystów wyłonił się „Noir” – doskonale znany wszystkim portalowiczom „outsider”. Przyłączył do naszej rozmowy zaskakując skondensowanymi myślami, każda mogła stanowić odrębną miniaturę. Zdecydowanie można go zaliczyć do egzystencjonalnych buntowników. Tak się zasłuchałam o Freudzie, że zapomniałam o bożym świecie. Przez chwilę nieuwagi z impetem wypadłam za burtę.

Na moje szczęście blisko przepływał jacht. Na nim piękna „Jadwiga” – żona „Waldiego”, i on we własnej osobie. Przygarnęli mnie - szybko otulając kocem ciepłych słów. „Waldi” co rusz zerkał z zachwytem na wybrankę życia, snując wierszem opowieści o ich niezwykłej miłości i szczęściu. Była to dla mnie niesamowita dawka optymizmu. Lecz nastał czas pożegnania, nie miałam już go wiele, by zajrzeć do wszystkich drzwi. Odstawili mnie uprzejmie na brzeg.

Przede mną rozciągał się ciemnozielony las. Szumiał tajemniczo. Z dali dostrzegłam ścieżkę. Doprowadziła mnie do magicznego domu, który porośnięty winoroślą całkowicie wtapiał się w naturę. Przyznam, że poczułam dreszczyk, ale odważyłam się uchylić drzwi. Oniemiałam. W niewielkim salonie przy fortepianie siedziała mała „Wilczusia” wyśmienicie interpretując utwór mojego ukochanego Chopina. Przetarłam oczy, bowiem jak wilczek może grać? Ocknęłam się szybko, przecież to poezja, tutaj wszystko jest możliwe. Z głębi zarysowała się postać całkiem okazałego wilka, to nie kto inny, jak sam „amarok”. Potrafił zachwycać perlistą liryką w krótkiej formie, rozbudzając wilczy głód na więcej. Uskrzydlił mnie i całkowicie odleciałam. Dosłownie.

Po raz pierwszy w życiu latałam po niebie jak ptak. Niesamowite, jak z góry ludzkie problemy wydają się malutkie i nieistotne. Potęga natury robi ogromne wrażenie. Piękno rozciągających się widoków oszałamiało… Zaplątałam się w wir powietrza i korkociągiem upadłam na ziemię, przybierając swój pierwotny kształt. Nieco poturbowana, ale szczęśliwa wypatrzyłam „Elżbietę”. Jak bardzo ucieszył mnie jej widok, i rozbudził nadzieję, że może uda się wrócić do domu, w końcu już prawie czwarta nad ranem, a ja wciąż zaplątana w wiersze. „Elżbieta” wraz z „Bipolarną” rozpisały się natchnione Weną, tworząc w mojej świadomości magiczne wrota.

Powrót trwał ułamek sekundy. Nie mogłam uwierzyć, że znowu jestem w swoim łóżku i mogę w końcu oddać się w ręce Morfeusza . Włączyłam radio „eska63” z najnowszymi wiadomościami, które świetnie ubierał w metafory „Morgan P.” Zaczęła się audycja poetycka. Po krótkiej chwili usłyszałam głos Marka "Galby c." - deklamował swój wiersz :

"Chciałbyś bardzo przegonić czas,
zdzierając buty bez kozery.
Ale jesień trudnym rywalem
- gdy pytasz milczy jak głaz. "

Ukołysana tembrem głosu – zasnęłam…

KONIEC

*
Uwaga! Aby zrozumieć dobrze treść prozy, należało przeczytać wiersze powyższych Autorów.

*
Jeśli kogokolwiek uraziłam swoim poczuciem humoru, z góry przepraszam.
Na życzenie - natychmiast skasuję wersy dotyczące nicku jak i twórczości.