<3 :)))

Zawsze lubię czytać, gdy tak współodczuwasz moje wiersze. Dziękuję Ci za to! To jedna z najlepszych "nagród" za pisanie.

Też prawda! Na tkanie nowych myśli zawsze jest dobry czas tylko nie zawsze widzimy tę okazję. Dziękuję za wizytę!

Pięknie dziękuję za Twoje gwiazdy!

Zgadza się. Październik w porównaniu z listopadem jest jeszcze takim miesiącem, w którym można z sentymentem i dobrą myślą spojrzeć w przeszłość. Gdy przyjdzie listopad, zamglony, zimny, smutny i szary - wtedy dopiero człowiek zacznie na poważnie myśleć o przemijaniu i upływającym nieuchronnie czasie. Pozdrawiam i dziękuję!

Dziękuję za dobre słowo! ❤️

Pisanie, a raczej napisane wiersze, czekały na mój powrót tutaj, bo jednak samo życie wyrwało mnie trochę i schowało na wyłączność, ale na szczęście udało mi się dojść z nim w miarę do ładu i mogę już tutaj ponownie bywać. Ciężko się od tego portalu oderwać, tutaj jak już pewnie sama zauważyłaś tworzy się często coś więcej niż same wiersze. Dobrej nocy, Kati!

Powiem Ci ,że kiedyś próbowałam a jednak lata nic nie zmieniły,choć serce złagodniało i stało się mniej obolałe.Milo ,że wróciłaś z pisaniem 🙂

To prawda; jakby nie patrzeć czas na to jest aż... do samej śmierci. Chyba jednak na siłę nie da się czegoś wymazać czy czegoś odpuścić, bo im bardziej coś się chce, tym bardziej nie wychodzi. Możliwe, że niektóre sprawy potrzebują więcej czasu na ich przeżycie, choćby miało to trwać latami. Dziękuję Kati za Twój komentarz, również pozdrawiam!

Może właśnie uda się z tym jesiennym deszczem przeżyć oczyszczenie z tych wszystkich zaległych gdzieś żali, które zamiast odejść w swoim czasie, zakotwiczyły się jakby na stałe gdzieś w sercu? Kto to wie, ale chyba można dać sobie szansę, zwłaszcza na wewnętrzny spokój. Albo i trzeba! Dzięki, Sisy, za odwiedziny, pozdrawiam również ❤️

Pięknie dziękuję, bardzo mi miło!

Niestety, zwykle to, co złe jest z nami dłużej, albo raczej przeżywamy to o wiele dłużej niż powinniśmy, ale tak to już bywa w życiu. Cieszę się, że mimo wszystko w tym moim wierszowanym smutku lubisz przebywać. Pozdrawiam!

Dziękuję! Jesień jako pora roku to taki czas przemijania - wszystko, co ożyło wiosną i latem, teraz na jesień zaczyna odchodzić, a świat przygotowuje się do zimowych, długich dni i nocy. Podobnie z ludźmi - jesień to czas posegregowania swoich spraw, by to, co ożyło, a np już nie powinno, mogło w końcu ujrzeć śmiercią naturalną. Dziękuję za Twój komentarz, pozdrawiam!

Och, uroki jesieni zwłaszcza da się dojrzeć w parkach, gdzie możemy przechadzać się w towarzystwie mnóstwa typowo jesiennych barw, wśród chłodu i z tą taką właśnie specyficzną melancholią nad głową - zawsze mówiłam, że na jesień... można posmutnieć, tak po prostu, jakby na jej cześć. Dziękuję za Twoje słowa!

Pamięta się wszystko w zasadzie, tylko niektóre rzeczy już nie ranią, a inne wprost przeciwnie, właśnie mimo upływu czasu. Trzeba odnaleźć siebie na nowo, nie ma innego wyjścia, inaczej będziemy nieszczęśliwi, coś nas będzie stopować w dążeniu naprzód, a na tym przecież polega życie, by iść do przodu, zostawić przeszłość za sobą, wytyczyć sobie cele i spełniać marzenia, serdeczności dla Ciebie :)

Żal myślę każdy człowiek jakiś ma w sobie, zarówno ten przepracowany, po którym zostało zaledwie wspomnienie albo wypalone miejsce, albo taki, który jeszcze męczy duszę i rani serducho na myśl o nim, mimo upływu czasu. Ale czy życie nie polega między innymi właśnie na tym, by stawiać czoła takim sprawom, i próbować odnaleźć siebie po wcześniejszym zgubieniu? Dziękuję za Twój komentarz, który jak widzisz skłonił i mnie do refleksji. Pozdrawiam, AmJa!

To ja w odpowiedzi zostawię jeszcze swoją wdzięczność za to wylanie się nieco pod tym wierszem - Twoja historia, i doświadczenia są pięknym, choć w jakimś sensie też smutnym (ze względu na sam fakt tego rozstania) uzupełnieniem tekstu wyżej i poruszonej w niej sytuacji. Jak widać po Tobie, da się - po czasie, bo po czasie, ale jednak - ruszyć dalej mimo przeciwności losu, i dobrze, jeśli będzie to taką radą, albo inspiracją do tego, by jednak próbować szukać siebie, nawet jeśli wydaje nam się, że z końcem pewnej relacji i my sami się skończyliśmy.

taak... jesień zdecydowanie sprzyja spacerom myślowym.
Jeszcze tylko tak rzucę, bo sam płakałem po rozwodzie, to wiem. Znawcy tematu i psychologowie mówią, że po rozstaniu dobrze jest pozwolić sobie na taką swoistą żałobę po tym związku, który się rozpadł. Wtedy właśnie należy sobie wewnętrznie pozwalać na takie napady łez, wzruszenia, tęsknoty itp. Mówią, że to zwykle tak do roku może trwać, czyli tak jak żałoba po zmarłym. I to faktycznie działa. Ja sobie na takie coś pozwoliłem i nie dusiłem w sobie, tylko wypuszczałem w eter te łzy i ból i rozpacz itd. W końcu przyszedł taki moment, że stwierdziłem, że już dość. Ogarnąłem się i zacząłem żyć dalej. Dziś już jest zupełnie normalnie. Rozmawiam z byłą żoną przez telefon o różnych sprawach, widujemy się ze względu na dzieci. Każde prowadzi swoje życie, ale już nie ma tego bólu i przerzucania win. Taka myśl o tym, że wszystko ma swój kres – nawet łzy 🙂

Dziękuję, Ambrosio!
Tak, dobrze jest wylać te łzy, które się gdzieś tam w człowieku zbierają. Z drugiej strony, ile można wylać łez w jednej sprawie? Z doświadczenia napisałabym, że to studnia bez dna, i że nawet czas może nie być tutaj lekarstwem, a jedynie może przybijać bardziej, i to, że mimo jego upływu wciąż gdzieś tam czuje się tę utratę. Niemniej uważam, że nawet w takiej skrajnej sytuacji można żyć dalej, i nawet być szczęśliwym. Jak dobrze wiemy człowiek ma w sobie mnóstwo często skrajnych właśnie uczuć, i nigdy nie jest tak, że jest tylko szczęśliwy, albo że jest tylko smutny. Dziękuję za Twoje uznanie, cieszę się, że wiersz przypadł do gustu i zgadzam się, że takie myśli nie tylko są dobre na październik, ale wiesz... jesień i jej melancholijny czas ma w sobie ten specyficzny urok.

Pozdrowienia!