Kobieta obudziła się wiedziona złym przeczuciem. Usiadła w nocnej koszulce na brzegu łóżka. Dawida przy niej nie było. Z przedpokoju wpadało do sennego pokoju rozproszone światło. Nagle usłyszała ściszone głosy i dźwięk zamykanych drzwi.

- Dawid? - zapytała. Lecz odpowiedziała jej cisza.

- Dawidzie??? - zapytała głośniej.

Wtedy zobaczyła jak Dawid wchodzi do pokoju. Był cały blady, a oczy szkliły mu się od łez. Nagle podbiegł i wtulił się w nią jak dzieciak.

- Nie puszczaj mnie - poprosił.

Kobieta otoczyła go ramionami. Czuła jak drży. To było dziwne uczucie, bo to zawsze ona tonęła w jego męskich ramionach i wsłuchiwała się w jego spokojny głos, mówiący "Wszystko będzie dobrze".

- Co się dzieje, kochany? - zapytała. Ale mężczyzna milczał jak zaklęty.

- Zachowujesz się tak, jakbyś zobaczył ducha...

- Bo zobaczyłem - odezwał się cicho Dawid.

Kobiecie serce zabiło mocniej, z lęku. Błyskawicznie ukryła mężczyznę w śnieżnobiałych skrzydłach, próbując ogrzać go każdą cząsteczką ciała i powiedziała:

- Nie puszcze Cię - po czym dodała - I nie oddam nikomu!