Napisz do mnie o poranku długi list.
Napisz o tym, że pamiętasz, albo tego lepiej nie.
Wierszem białym, niekoniecznie rymowanym,
długopisem uplecionym z serca strun.

Czy po tamtej stronie tęczy słońce też ma
taki żółty, aksamitny ciepły szal?
Czy ta stara, krzywa jabłoń w głębi sadu
ciągle rodzi jabłka, których
żaden robak nie śmie tknąć?

Czy ten wielki, szary kamień tam - pod lasem
znów, jak kiedyś powiernikiem jest Twych myśli?
I czy wiatr - ten poeta niepokorny
wciąż uparcie szuka srebrnej liry swej?

Czy pod oknem - tym od wschodu już zakwitły
roześmiane, złotogłowe słoneczniki?
A czy w krzewach przy altance słowik śpiewa
równie smutno, jak w ostatnią naszą noc?

Napisz szybko i niezwłocznie list ten wyślij.
Na kopercie napisz adres i nic więcej.
Nie, nie mogę Ci obiecać, że odpiszę.
Może kiedyś ... tak króciutko ... kilka słów.