Tak czy tak ale ciekawie napisane.
Pozdrawiam

Myślę podobnie jak Ulka (naskraju). Bywa niełatwo, ale czas biegnie i nie da się go cofnąć, wtedy pozostaje pogodzenie.
Pozdrawiam:)

pięknie ...ja cenię sobie spokój ...

Wciąż poszukujemy siebie w sobie. Dopóki nie zaakceptujemy swojego wnetrza, dotąd bedziemy się kłócić ze sobą.

Pozdrawiam

Interesująca mini, być blisko własnych niepokojów, ale do końca nie rozumieć ich istoty...
Pozdrawiam serdecznie Małgosiu - Bezka :)) 🦋🦋🦋

Każdy z nas toczy walkę z samym sobą
Tak sobie czytam
Buziaki Gosia 😘

Wiersz bardzo uniwersalny, Małgosiu :)

Właściwie, Gosiu w swojej miniaturze zawarłaś istotę problemu, trudno nie toczyć wewnętrznego boju z sobą, jak się ciągle jest niezadowolonym z siebie bawa, że nadmierne oczekiwania otoczenia mogą wywołać taki sposób reagowania, ale wiem po sobie , że wcale tak być nie musi, są pewne indywidualne cechy, które predysponują do takiego reagowania, to trochę moja przypadłość! Zrozumienie co wywołuje ten stan jest punktem wyjścia do zmiany!
Ciekawy temat podjęłaś, Gosiu:)
Serdeczności dla Ciebie i miłego popołudnia:))⭐🤗🍀🌻🌿🥀🌳🦋

Dobry, skondensowany wiersz na podstawie artykułu, który przeczytałam.
Ja powiem tak, msz wzorce, warto mieć i nawet powinno się je mieć, ale to nie znaczy, że mamy być tacy sami, jak te wzorce, tym bardziej, jeśli są one niedościgłe, ale ambicja i podnoszenie sobie poprzeczki nie jest czymś złym, a co do cieszenia się z drobnych rzeczy, też pełna zgoda, od dawna tak mam, szczerze mówiąc bardziej cieszy mnie patrzenie na przyrodę w lecie, niż net, nawet, gdy ktoś napisze miłe słowo pod moim wierszem, pisanie ich też nie jest dla mnie od dawna niezbędne, wręcz przeciwnie, a uzależnienie się uważam za coś co nie jest dobre, bo niestety zabierające życie w realu.

Co do perfekcji, nie jestem perfekcjonistką, pedantką też nie, choć akurat, jeśli piszę jakąś formę wiersza, w której są określone wymogi, to się ich trzymam, nie ma to nic wspólnego z perfekcjonizmem, nawet, gdy ktoś pisze, że coś robię perfekcyjnie, to ja tak nie czuję, ale wcale to nie jest aż tak ważne, choć owszem, gdy nie piszę wierszy wolnych to lubię by były one dopracowane, czy można nazwać to perfekcjonizmem, nie wiem, jedni to cenią, inni uważają, że należy pisać tylko bez żadnych ram, a msz, jeśli znamy te ramy, które są fundamentem, od którego pisanie wierszy się zaczyna, to chyba plus, a nie minus?...
To tak jak zaczynać malować, nie mając żadnej wiedzy o malowaniu, choć można, bo jeśli ktoś ma dryg, to i bez wiedzy sobie poradzi, to fakt.
Poza tym, poczucie winy, tak jak słusznie napisał Marek, to żal za grzechy, za wyrządzoną krzywdę, a dążenie do perfekcji, to coś zupełnie innego, a co do do tego, że psychopaci nie maja poczucia winy, to zgoda, normalny człowiek nie zabija,/nawet własnego narodu/ po to by zyskać władzę i większe pole do rządzenia, dążąc do swoich celów po trupach,/niestety dosłownie/ ale ludobójca, jak dla mnie normalny nie jest, w każdym razie zdolny jest do największej zbrodni, by ten cel osiągnąć.
Tak samo mają kłamiący w żywe oczy politycy, którzy chcą coś ugrać, nawet w oparciu o cudze nieszczęście, wykorzystując je do niecnej gry politycznej, gry na emocjach wyborców, jak dla mnie jest to obrzydliwe i na niektórych polityków jak patrzę, to mi się robi niedobrze, podjudzacze, kłamcy i sprzedawczyki budzą we mnie bardzo niefajne odczucia.
Poza tym poczucie winy i rywalizacja mają się ze sobą nijak, a rywalizacja msz, jeśli jest fair, tak jak w sporcie, to jest to coś zdrowego, rozwijającego i kreatywnego, bez niej nie ma motywacji, to tego, by być w czymś lepszym, co nie znaczy, że np. wyścig szczurów jest dobry, msz nie, dlatego w korpo byłam tylko kilka miesięcy, a mogłam być lata, ale życie dla mnie jest ważniejsze, a pieniądz nie jest nadrzędny, choć też w życiu ważny, ale nie za wszelką cenę, np. poświęcenia soboty na pracę, zamiast bycia z rodziną, czy znajoma.
Pozdrawiam serdecznie, Gosiu, wybacz mój przydługi komentarz.

Bardzo mądre wersy Magosiu...
Tak, bardzo trudno się pozbyć poczucia winy. Dlatego ta walka jest tak trudna....
Pozdrawiam Ciebie bardzo serdecznie.

W artykule są mz pomieszane dwie sprawy. Poczucie winy powinno być za popełnione grzechy i wyrządzone krzywdy innym, natomiast porażki w rywalizacji, czy nieosiągnięciu wyznaczonych zamierzeń są nieodłączną częścią życia i powinny być bodźcem, motywacją do poprawy siebie i działania na przyszłość. Moc pozytywnego myślenia pozwoliła wielu przekuć porazkę w zwycięstwo.
Pozdrawiam i duży plus za zmierzenie sie z tematem.

Gosiu jestem przekonany że pozbyć się poczucia winy jest trudno. Wiem to sam po sobie. Mając świadomość że zrobiłem coś złego co ma wpływ na całe moje życie nie jestem w stanie sobie wybaczyć i zapomnieć. Pozostanie to ze mną do końca życia. Wiem też że są masy takich osób. Ta przebudowa emocjonalna nie zawsze przynosi zamierzony efekt.

Pozdrówki z podobaniem:-)

Niby znana jest nam ta postać z lustra, ale czy do końca wiemy z kim mamy do czynienia? Szukamy siebie całe życie, błądząc po różnych ciemnych zakamarkach zanim wejdziemy na właściwy szlak. Poczucie winy to nieodzowne towarzystwo, którego trzeba się w pewnym momencie pozbyć. Wszystkiego dobrego Małgosiu :)