uciekam przez prażone słońcem
źdźbła kukurydzy
małe łodygi biczują mi nogi
czuję wiosnę
w tym całym zamieszaniu
adrenalina, marzenia
brak myśli, gdzie będę, kiedy dorosnę

przez nostrza wlatuje woń kwiatów
piwonie, bławatki, niezapominajki
upadają w postaci wianków
na pięknych dziewczyn skronie,
a to co jest na niebie
i na ziemii
pozostanie,
nigdy nie utonie

rozpłynie się jedynie
i rozejdzie spokojnie
wpadnie pod obce wiosło
jak wiadomość w butelce
zapisana zanikającym tuszem
pieczęć zrobiona szminką
kochanków dwoje

tyle wiadomo,
tyle domyślić się wolno

już nie czuję wojny w sercu
i głowie
leżę na sianie, słuchawki gdzieś leżą nieopodal
blisko na tyle, żebym słyszała co się z nich wydobywa
nasza ulubiona piosenka
i ona się rozpływa

trzymałam cię za twoją jasną głowę
i śmiałam ze sposobu, w jaki wypowiadałaś
niektóre słowa,
wszystko było nowe

teraz mam tylko siebie,
ale wiem, że tak jest lepiej

uśmiecham się,
potrafię mówić o tobie na głos
mam odrosty na pół głowy
i do łopatek sięga mi włos

tyle się zmieniło
zapomniałam jak brzmisz
wiem, tylko że to co nas dzieliło niełatwo było określić w prost

czytałaś mi książki przed snem
i chciałam zrobić to samo,
ale zasnęłam w twoim łóżku
i każdego ranka
budziłam się kimś innym

strumyk kapie i bulgocze gdzieś w oddali,
ptaki odlatują za most
i otwierają nowy dzień
pędzący jak konie

wracając do domu
zaciągam za sobą noc
wyglądam za okno
i na niebie
w pół dzień, w pół zmrok

trudno,
odkładam na szafkę okulary
i chowam się pod koc

jutro ponownie wstaną dwa słońca
w wodnym odbiciu,
gdy będę przemywać twarz
nie będę samotna

wszystko co mi się z tobą kojarzy
leży w jeziorze przy twoim zielonym domu
biegnij przez wzgórze,
niebo ci powróży
i moje słowo powtórzy
„jesteś najjaśniejszą gwiazdą na niebie,
najostrzejszym kolcem róży,
kimś kogo kochałam
i dla kogo mogę wskoczyć w palące się pierze”
wierzyłaś mi?
bo ja sobie już nie wierzę