Dzięki Bajago, że jesteś! 😊 A z tą pustynią, to może jeszcze kiedyś rozwinę temat bardziej, ale miło, że zauważyłaś. Pozdrówki ślę do Cię. Hej ho! 🙋‍♂️😃

Wiesz, Elżbieto, sumienie podpowiada człowiekowi, co jest dobre a co złe. Kościół co do kwestii grzechu próbuje podpowiedzieć człowiekowi określając pewne rodzaje zachowań, ktore zwie grzesznymi. Oczywiście możesz się wyspowiadać z pokory, a spowiednik powinien naprowadzić Cię na odpowiedni tok rozumnych poszukiwań. 😊 Mnie np. zdarza się spowiadać z głupoty. Dopóki otrzymuję rozgrzeszenie, myślę że jakoś da się z taką głupotą jak moja żyć. Nadzieja jest tu też ważna...😃
Dzięki, że jesteś! Hej ho! 😊🙋‍♂️

No, tak Sisy, wszystko zawsze od czegoś zależy. Pod moim wierszem jednak bardziej prawdopodobne jest podjęcie próby rozważania tej katolickiej myśli. Przynajmniej jako punkt wyjściowy, a później w komentarzach poszukiwać wspólnie prawideł rzeczywistości przeróżnych. Jeśli chodzi o dzieci to faktycznie są one cudami, które nie mają sobie równych. Dzięki, że jesteś! Hej ho! 🙋‍♂️😊

I tu się z Tobą zgodzę, Grzegorzu. Trudno jest o tę świętą cierpliwość, ale przynajmniej jest nad czym pracować, jak już nie ma się innych zajęć. 😃 Hej ho! 🙋‍♂️😊

Dzięki Piotrze. Twoje komplementy zawsze mnie podnosza na duchu, a dziś miałem strasznie trudny dzień, więc wsparłem się trochę Twoim komentarzem i dlatego zacząłem odpisywać. Dzięki, że jesteś. Hej ho! 🙋‍♂️😊

Myślę Agato, że nie ma potrzeby, żeby polaryzować temat. Każda próba porównywania kto bardziej, kto więcej na płaszczyźnie wiary prowadzi donikąd, a już na pewno nie do miłości. Każdy z nas podąża swoją drogą życia oraz powołania do świętości i na tej właśnie drodze powinien rozeznawać, co jest w konkretnych sytuacjach najlepsze. Dobrze wspominasz, że praca jest modlitwą, a na pewno może. Tu otwiera się cały wielki temat począwszy od Księgi Rodzaju i stworzenia świata, a idąc dużo, dużo dalej np. bliska mi skądinąd Regula św. Benedykta, a dalej nasze codzienne doświadczenia. Świętość jest dla każdego. 😊 Hej ho! 🙋‍♂️😃

Zacznę od uwagi Piotra. Widzisz, Pioter, mężczyzna, który skrywa się pod artystycznym pseudonimem Kornel Passer, jest typem faceta z ogromną klasą. Po prostu nie chce narzucać swojego, jak to kiedyś nazwał już tutaj "odmiennego" spojrzenia protestanckiego. Ta postawa to się nazywa pokora. Doceniam to jego wyczucie i bardzo mnie taka postawa mobilizuje do stawiania sobie coraz to większych wymagań na tym polu działania.

W kwestii długich komentarzy, to już raczej wszyscy zauważyli, że ja jestem portalowym gadulą, albo jak kto woli w ogóle jestem cholerną gadułą... (choć na co dzień żyję w ciszy). Podobnie jak Kornel zauważyłem, że czasami te długie wypowiedzi stopują innych w komentowaniu, a tego bym bardzo nie chciał. Są jednak takie wiersze, że nie umiem się powstrzymać przed dłuższą wypowiedzią. 🤷🙃 Taki typ już chyba.

A teraz czas na odpowiedz Kornelowi.

Serdecznie dziękuję Ci poetycki Przyjacielu za Twój piękny komentarz oraz za uznanie dla mojej twórczości w postaci tego wiersza powyżej.
Twoje "protestanckie dzielenie włosa na czworo" jest bardzo zasadne w wielu przypadkach, a już napewno przy okazji tegoż wiersza. Rzeczywiście starałem się tu zastosować kilka różnych symboli i odniesień, które ewentualny czytelnik mógłby rozwinąć we własnej refleksji. Bardzo się cieszę, że podjąłem temat "niebiblijnego pojęcia świetosci". Ja już od kilku wierszy krążyłem z tematem świętości. Odpowiednie pojmowanie tej rzeczywistości jest kluczem w ogóle do całej refleksji. Świetnie też, że odwołujesz się do Pism Pawła, bo i ja to uczyniłem w moim wierszu, choć w dość specyficzny sposób. Otóż, bardzo długi zastanawiałem się czy użyć w wierszu prawdziwych imion moich dzieci. Ostatecznie właśnie wokół nich zbudowałem ten wiersz. Tymoteusz – to imię jednoznacznie wskazuje w kontekście rozmow o świętości na młodego biskupa Efezu, którego ustanowił właśnie św. Paweł. W Biblii znajdziemy dwa listy Pawła do Tymoteusza. Są to listy pasterskie, a więc traktujące o tym, jak powinien zachowywać się biskup oraz kapłan. Wiele tam jest cennych pouczeń. Oczywiście znam również wątpliwości niekatolickich egzegetów, ale pozostanę przy właściwym mi sposobie pojmowania rzeczywistości. Tymoteusz z Pisma Świętego oraz mój syn wspomniany w utworze łącza dwie części tegoż wiersza. Pierwsza jak pewnie zauważyłeś dotyczy życia na tzw. "pustyni miasta", a więc pewnej formy życia pustelniczego, a druga jest opisem relacji międzyludzkich zachodzących w rodzinie oraz dotykająca również kwestii "domowego kościoła". Imię Tymoteusz sprawia (przynajmniej w zamyśle autorskim), że czytelnik myśl czytelnika biegnie właśnie do wskazań Pawłowych. Mialo to sugerować, gdzie szukać odpowiedzi na pytanie o świętość, i dalej – co robić, żeby tę świętość osiągnąć. Oczywiście ani mój wiersz ani listy Pawła do Tymoteusza nie wyczerpią tematu. To jednak jest tylko wskazówka, która Ty doskonale wychwyciłeś w swoim komentarzu.
Kolejne imię, a więc Lena jest jak wiadomo zdrobnieniem od imienia Helena, co u mnie miało nawiązywać symbolicznie do postaci św. Heleny, matki Konstantyna Wielkiego. Byla to kobieta, dzięki której podjęto wiele badań archeologicznych w Ziemii Świętej. Również dzięki niej wzniesiono wiele chrześcijańskich świątyń. W moim wierszu to właśnie Lena (Helena) wspomina o cierpliwości, a właściwie ta odpowiedz sugeruje "niecierpliwość" w odniesieniu do Sakramentu pojednania i pokuty.
Symboli i odniesień jest w tym wierszu więcej. Ciesze się, że różnie postrzegamy rzeczywistość, choć nie do końca jestem orzekonany, że słowo "różnie" jest tu na miejscu. Na pewno jednak różne punkty rozpoczęcia naszych refleksji sprzyjają ich rozwojowi. Przez taką wymianę zdań (chciałoby się rzecz protestancko – katolicką) udaje nam się dostrzec dużo więcej. Przy okazji warto wspomnieć, że dziś poprzedni tydzień w Polsce był czasem modlitw o Jedność Chrześcijan. Można pomyśleć, że przenieśliśmy nieco tego ducha pomiędzy wiersze. Mnie to cieszy i skłania do poszukiwań. Nie znam oczywiście odpowiedzi na wiele kwestii, a nasze niektóre komentarze skłaniają mnie, żeby jednak poświęcić czas i przeczytać coś więcej w temacie, albo otworzyć o raz częściej Pismo Swiete, albo pięć minut dłużej pomedytować. To są takie małe, aczkolwiek realne wymierne skutki portalowych debat.
Dzięki, że jesteś Kornelu! Hej ho! 🙋‍♂️😃

Może być Piotr.

Jak ktoś nie ma ochoty na długi, nie czyta... 🙂

Precious, czasem wydaje mi się, długie komentarze mogą odbierać innym chęć komentowania... Może się mylę...

To nie świadczy moze o mnie najlepiej Kornelu, ale nie rozumiem czym miałby Twój komentarz zaszkodzić wierszowi Łukasza...
Fajnie napisałeś, madrze.
🙂

Myślę, że to pytanie, Elu, nurtuje wielu z nas. 😃 Jeśli chodzi o pewien dyskomfort w stosunku do Sakramentu pojednania, to i mnie nie jest to obcy temat, aczkolwiek myślę, że tu już wchodzi bardziej kwestia wiary niż ludzkiego, rozumowego pojmowania faktów. Tylko na płaszczyźnie wiary można w tym dostrzec i przede wszystkim doświadczyć obecność Boga. W każdym innym przypadku wszystko wyda się tu być totalnym szaleństwem. Tu bym z chęcią zaryzykował stwierdzenie, że dla Boga mogę nawet oszaleć. 😃 Hej ho, Eluś! 🙋‍♂️😊

Dobrze powiedziane, Valanthil. Dzięki, że jesteś. Hej ho! 🙋‍♂️😃

Świetnie zarymowałaś! 😃 To takie małe podsumowanie mojego wierszyka o świętości. 🙃 Dziękuję, że jesteś. Hej ho, Turkusowa Poetko! 🙋‍♂️😊

Taki juz jest ten nasz stworzony świat, że ma swoje granice...😃 A to i dobrze nawet. Dzięki, że jesteś! Hej ho! 🙋‍♂️😊