Dwoje „ludzieńków” widzę na spacerze -
jak się z czułością trzymają za ręce,
a obok babcia skrzydlatą gromadkę
gołębi z wózka ochoczo dokarmia.

W pobliżu kłótnia psów, ich ujadanie,
może o samca alfa to jest walka?
A może tylko zerwane ze smyczy
zamiast się bawić, najchętniej pogryzą?

Zatem odchodzę dalej, na plac zabaw,
podziwiam dzieci wraz z opiekunami.
Pełne beztroski śmieją się radośnie,
czasem spierając może o drobnostki,

lecz dla nich drobiazg może stać się ważki,
chociaż za moment odejdzie w niepamięć.
Ważne, by mogły czuć wsparcie i ciepło,
tarczę, nim dotknie dorosłość niepewna.

Zanim kolory zbledną i rozdeszczą,
niech łapią barwy, zapełniają przestrzeń,
dopóki mają jeszcze chęć w zielone
grać, aby srogim wiatrom stawiać czoła.

Żeby wolności nie zdmuchnąć z jutrzenką,
patrząc na nasze dumne, polskie niebo.
Wiosną czy latem, a nawet jesienią,
pozostać sobą - z wiarą i nadzieją.

Taka konkluzja przyszła po spacerze,
aby w wierszyku ją dzisiaj umieścić.