W uderzeniu dzwonu,
który z wieży wzywa.
Coraz to wyraźniej
nuta brzmi fałszywa.
Czysto niby dźwięczy,
brąz i spiż wibruje.
Słychać coraz głośniej -
Głos Jego Fałszuje.

A w środku marmury,
obrazy złocone.
Przepiękne figury,
przepych-w każdą stronę.

Tłoku już tam nie ma.
Ławki, puste prawie.
Być może przez zapach, brzydki,
w głównej nawie.
Który, się wydaje,
z zakrystii wychodzi.
Pazerność i chciwość!
Wierze Bardzo Szkodzi.

Purpura wyblakła.
Błyszczy na niej złoto.
Ten, co miał być
wzorem, wniósł
do środka błoto.
Tablice przykazań,
gruby kurz przywalił.
Wiarę, bojaźń Bożą,
gdzieś na bok oddalił.
Choć Biblia,
wciąż nadal,
kierunek wskazuje.
Skromność i pokora?
Tak, Tego Brakuje!

Na świętych obrazach,
Cherubinów Triada.
Ognisty miecz dzierży,
we łzach, krzyczy- „Biada!
Kościół, jak Groby
Pobielane, stoi.
Kapłan, z góry,
przykład bierze — Boga Się Nie Boi”

A ty, pacholę zwykłe,
choć żeś w kąt wciśnięty.
Na swych barkach, grzechy dźwigasz,
hierarchów nadętych.
Drzwi otwórz na oścież, strzaskaj witraż w oknie.
Niech czyste powietrze,
w te mury popłynie.
Kurz, wraz ze chciwośćią,
z zepsuciem niech zginie.

Niech powróci Wiara,
z której kościół słynął.
Znów będzie Opoką,
Wspólnotą, Rodziną.
By znów, na głos dzwonu spiżowego, ugięli kolana.
Wraz z chórem aniołów,
uwielbiali Pana.