Jesienną ścieżką wsłuchując się w szeleszczące wśród barwnych liści przemijanie idzie Ona. Chucha w zziębnięte blade dłonie i mocniej otula się wełnianą chustą haftowaną w czerwone róże. Siwe włosy upięte w wysoki kok i wysokie czoło pokryte tatuażem zmarszczek, podobnie jak cała jej twarz.

Najwięcej zmarszczek przyczaiło się w kącikach oczu i ust. Zawsze twierdziła, że zmarszczki na twarzy to od uśmiechu. Zmarszczki od smutku tworzą głębokie bruzdy na sercu i duszy.

Szczupłe palce przesuwają bursztynowe paciorki różańca - jeden paciorek, to jedno wspomnienie o kimś, kto odszedł już do lepszego świata, gdzie nie ma bólu, smutku i łez. Głęboko w to wierzy. Potrzebuje tej wiary, by przeżyć kolejny dzień i nie zwariować z tęsknoty za tymi, których już przy niej nie ma, choć czasem czuje ich obecność i ma wrażenie, że również słyszy ich głosy.

Jego obecność też wyczuwa, nawet teraz na spacerze. Nie słyszy szelestu liści pod Jego stopami, bo zawsze chodzi cicho jak kot, ale czasem słyszy szelest Jego skrzydeł, gdy zaczepia nimi o pnie drzew i parkowe ławki. Zawsze wyobrażała sobie, że Jego skrzydła są srebrne, miękkie i rozłożyste.

Nagle... poczuła na ramieniu delikatne dotknięcie i usłyszała cichy, tuż przy sercu szept:

- Chodź ze mną, już czas...

Odwróciła się wolno, by go nie spłoszyć. Anioł stał przed nią dokładnie taki, jak zawsze go sobie wyobrażała. Jego srebrne skrzydła lśniły w popołudniowym słońcu i patrzył na nią głębokimi jak ocean niebieskimi oczami...

U ich stóp pomiędzy barwnymi liśćmi rozsypały się paciorki bursztynowego różańca...