Po cichutku podkradła się pod okno
Jego pokoju, to od zachodu.
Z wysokości parapetu jeszcze raz
spojrzała na uliczne latarnie
i czarnego psa siedzącego pod murem.
Na niebie usianym gwiazdami
szybko wypatrzyła tę, na której
miała kiedyś zamieszkać,
ale ktoś ją uprzedził ...

Chłodną dłonią dotknęła
równie chłodnej szyby i już po chwili
z ciekawością rozglądała się po pokoju.
Jej bladoniebieskie oczy szybko
przyzwyczaiły się do mroku.
Musiała tylko uważać, by nie przydeptać
zbyt długiej białej szaty.

Jego bardziej wyczuła, niż zobaczyła ...
Spał sobie spokojnie,
nieświadomy jej obecności,
leciutko uśmiechał się przez sen.
Wyciągnęła dłoń, by dotknąć Jego czoła,
lecz w tym momencie
zabrzęczał telefon.
Spłoszona ukryła się za grubą zasłoną ...

Gdy po rozmowie odłożył telefon
i ponownie zasnął, po cichutku
wysunęła się zza zasłony.
Wtedy Ją zobaczyła. Sadowiła się
właśnie na poduszce i dotykała
z czułością Jego policzka.
Była taka piękna z burzą rudych
loków wokół twarzy.

- A więc wygrałaś ... To na ciebie
czekał każdego wieczora ...
To ciebie gościł w swoich snach ...
ty ... nie ja, już nigdy ja ...
Tak łatwo byłoby spłoszyć
wasze szczęście, tak łatwo ...

Czekała na łzy,
ale przecież nie umiała
płakać, kochać też już nie umiała ...

Szyba ustąpiła pod jej dotykiem.
Zdawało się jej, że jej gwiazda
poruszyła się i zaczęła spadać z nieba.
Wyciągnęła rękę, by ją złapać,
ale potknęła się na śliskim parapecie.

Otuliła ją cisza ...