W mękach oczekiwania trwam,
Jak głaz na rozstajach drzemiący,
Pytania wciąż krążą w mojej duszy:
Gdzie jesteś, moja ukochana?

Gdzie są twoje złote włosy lśniące,
Choćby ich cień, choćby nikły ślad?
Nadzieja wciąż płonie w moim sercu,
Ale z każdą chwilą słabnie coraz bardziej.

Za chwilę zgaśnie jak świeca,
Pozostawiając mnie w bezgranicznej pustce.
Czy miłość jest winna temu wszystkiemu?
Nie ona, lecz samotny, złamany kwiat.

Czerwone wino, ślad szminki na twarzy,
Które pozostawiły bolesne rany.
Cios w serce jak fala uderzył,
Ból jak pożar trawi duszę.

Rana będzie się goić długo,
Ale wybaczam ci, moja ukochana.
W urażonej dumie serce się broni,
Zakrywając się zbroją żalu.

Ale przebaczam, bo wiem, że ból zaślepia,
A zranione serca sięgają po broń.
Kolejna łza spływa po moim policzku,
Gdzie są rany, które mi zadałaś?

Nie widzę ich, moja ukochana,
Więc spójrz w głąb mojej duszy,
Wsłuchaj się w ciszę, która w niej gra,
Ona wszystko ci powie bez słów.