Synu mój, nie jesteś mój,
Choć tak uporczywie twierdzisz,
Mówisz, że jestem twoją matką,
A ja nie pamiętam,
Żeby z mojego łona zrodził się ktoś taki.

Twój dziwaczny strój na ulicy wzbudza śmiech,
Powinieneś z godnością stąpać po ziemi.

Przyniosłeś kanapki i herbatę,
A ja bezczelnie je rzuciłam na ziemię,
Bo śniadanie powinno być podane z tradycją.

Znowu włożyłam kapcie do zmywarki,
Nie pamiętam, co robię,
Ciągle wychodzę z domu, trzaskając drzwiami.

Bezradność mnie ogarnia,
I nie rozumiem siebie.
Czuję, że coś niedobrego się dzieje,
Bo serce pęka tylko na chwilę,
A potem znów to samo.

Jak brzmi moje imię?
Pytam po raz kolejny.
Gdzie jest ta cukiernia, co za rogiem stoi?

Chwytam syna za rękaw z całej siły,
Mówiąc: "Nie wychodź teraz,
Przecież jest godzina policyjna."

A on tylko się uśmiecha,
I głaska mnie po głowie.

Mówi, że mnie kocha,
A ja krzyczę: gdzie jest mój stary telewizor?
Okropnie się czuję,
Ale to uczucie znika w oddali.

I znów pytam kim jestem,
Niczym płyta w zaciętym refrenie.