Ta miłość nazywa się "niepojętą" właśnie dlatego, że qykracza poza nasze zwyczajne jej rozumienie. Nie jesteśmy w stanie pojąć co i dlaczego się w niej dzieje, i jakim cudem ta miłość jest tam, gdzie byc może pojawią się wątpliwość.
Fascynującą jest ta rzeczywistość niepojętej miłości Bożej.

Hej ho! 😊🙋‍♂️

Dziękuję Reniu! 😊 Cieszę się, że jesteś. Hej ho! 🙋‍♂️😊

Dziękuję za Twoje słowo. 😃 Rozwazania pawłowe na temat Łaski i usprawiedliwienia rzeczywiście są tematem bardzo wielkim. Pytanie, czy my w ogóle potrafimy tu cokolwiek zrozumieć. Chyba tylko tyle ile nam będzie objawione według woli Bożej. Właśnie. Tu wracam do tego, co napisałem poniżej dla Bajagi. Tak w moim wierszu, jak i w nauczaniu Pawła, bardzo ważne jest to, że Pan kieruję się własną wolą, a człowiek doświadcza jej skutków. To hasło podaję w kontekście właśnie łaski i miłości. Gdyby Pan winnicy z mojego wiersza nie chciał, to ów młodzieniec lub - jak go nazwałeś słusznie - "robotnik z pozoru bezużyteczny", nie byłby w niej w ogóle. Pan chciał, żeby ten człowiek był w jego winnicy. Pozwolił mu na to. Kolejną sprawą jest to, czy i w jaki sposób oceniają zachowanie tegoż młodzieńca pozostali pracownicy. Ja tego w wierszu nie dookreslilem. Młodziak dziwił się, że otrzymał zapłatę, a więc miał on pełna świadomość tego, że dostał ją za nic. Tylko, czy napewno za nic? Nie miał on co prawda umowy z Panem winnicy, ale - jak sam zauważasz w swojm komentarzu - "wykonywał dla Pana ważniejszą pracę od tych, którzy otrzymywali zapłatę za rzeczywistą , fizyczną pracę". Wykonywał wiec jakąś pracę. Jaką? Być może pozostali pracownicy myśleli, że jest on synem Pana winnicy, a więc dziedzicem. A przez to czuli się obserwowani, pilnowani. Może nawet docenieni, że oto dziedzic przebywa cały dzień z nimi. Być może obecność młodzieńca wprowadzała jakaś harmonię w plan dnia robotników. Być może był on jakąś przyczyną rozwijania w głowach robotników myśli i rozważań na tematy wzniosłe albo zupełnie życiowe. Pan winnicy znał efekt pobytu młodzieńca w jego winnicy, dlatego mu płacił za to.
Ośmielę się napisać taką tezę śmiałą, że oto na przykład czyjś zupełnie niezwiązany z tematyką wiary wiersz lub komentarz pod wierszem może stać się przyczynkiem do skłonienia czyjejs myśli ku Dobru (celowo wracam do naszych debat w tym temacie). Możemy również założyć, że autor, który sam siebie określa jako ateistę, może napisać wiersz, który np. mnie poprowadzi ku rozważaniom wiodącym do nawrócenia. Ja mogę tego człowieka widzieć zupełnie inaczej niż Pan winnicy, a dobro może przyjsc do mnie z zupełnie nieoczekiwanego kierunku. Wręcz nieuświadomionego, bo przecież odchodząc w swoją stronę mogę nawet nie być świadom, że zaczęło we mnie wzrastać dobro przyniesione przez akurat tego człowieka.
Te rozważania wszystkie mocno krążą wokół Ewangelii i tych znanych nam obrazów nauczania w przypowieściach o winnicy, o siewcy, o synu marnotrawnym itd. Nie musimy tu rozstrzygać kwestii osobistego podejścia do wiary, ale możemy podjąć w sobie ten temat w ciszy dnia.
Dzięki, że jesteś! hej ho! 🙋‍♂️😃

Świetnie zauważasz tu to, co jest istotne, a mianowicie: wolę Pana. Bez tego zupełnie nic by się w tej mojej małej przypowieści nie wydarzyło. Dzięki! Hej ho! 🙋‍♂️😊

Dzięki Łukaszu, poszukam tej pozycji. Wkrótce. Ale zapamiętam. Wróć - zapisuję...

o! na Ciebie Przyjacielu dróg pustynnych zawsze można liczyć! 😃 Dzięki za wierszyk. 🙃 Połączę trochę kilka przeróżnych symboli teraz. Piotrze, dwa dni temu Kościół obchodził bardzo ciekawą uroczystość, która niestety często marginalizowana jest jedynie do postaci trzech facetow na wielbłądach, którzy będąc poganami szukają w Judei jakiegoś obiecanego podobno króla Żydów. Znaleźli Go. Czy napewno znaleźli? Kościół podpowiada wiernym odpowiedź na to pytanie poprzez nazwę tego uroczystego dnia: Objawienie Pańskie. Gdybym chciał spróbować odpowiedzieć na zadane przez Ciebie powyżej pytanie, to odpowiedział bym, że tak, człowiek może doświadczyć miłości niepojętej, ale źródło tego doświadczenia nie wypływa z człowieka, ani nawet z jego chęci posiadania takiego doświadczenia, ono jest człowiekowi dane, objawione w takiej mierze, w jakiej udziela go Obdarowujący. Mówimy to o miłości NIEPOJĘTEJ, a więc ogromnie przekraczającej możliwości poznawcze i rozumowe człowieka. Samo już się nasuwa twierdzenie, że to właśnie wspomniane poznanie nie będzie pełne, bo mogłoby to prawdopodobnie człowieka dosłownie rozłożyć na najdrobniejsze atomy. Tak wielki ładunek jakieś energii, którą jest miłość nie zmieściłaby się w całości swojej w człowieku. Dlatego doświadczenia nasze są jedynie częściowe. Tak to sobie rozumuję w mojej niedoskonałości intelektualnej.

Cieszę się, że jesteś. Chciałbym też Piotrze polecić Ci świetną książkę do przeczytania. Próbowałem Cię złapać w jakimś komentarzu w tym tygodniu, żeby Ci podsunąć tę myśl. To będzie lektura bardzo katolicka, ale myślę, że warto, żebyś ją przeczytał i podumał nad nią. Pozwala ona właśnie na prowadzenie rozważań o Bogu, którego głosi Kościół. Autorem jest facet, który wielokrotnie spisywał wywiady-rzeki z J. Ratzingerem, a później też z nim już w roli Benedykta XVI. Naprawdę polecam pokonywać w sobie w trakcie czytania ten odruch machania ręką na wszystko, co słodko-pierdzące wokół Kościoła. Warto myślę dobić do końca. Dostępne są też w internecie wersję w audiobooku. Ja właśnie taką odsłuchałem. A więc, Piotrze polecam Ci książkę Petera Seewalda "Jezus Chrystus. Biografia". Daj znać czy odczytałeś ten komentarz, a później co sądzisz jak już przeczytasz książkę (maila znasz z biogramu). Hej ho! 🙋‍♂️😃

W dowód uznania * (rzecz jasna)

Dzięki Michale za Twoje słowo 😃 Pięknie napisałeś o naszym Bogu. Bardzo mi się podoba to Twoje końcowe zdanie, które czytam właśnie na chwilę przed zakończeniem dnia. Za niedługo przyjdzie czas na rachunek sumienia i ostatnią modlitwę przed snem, a tu takie ważne przypomnienie od Ciebie: "Taki jest nasz Bóg miłuje każdego"! Tylko dodam jeszcze: Alleluja! 😊 hej ho! 🙋‍♂️😃

Dziękuję za Twoje słowo Bożeno. 😊 Hej ho! 🙋‍♂️😊