Odchodzi, nim się zdąży wysupłać z przyszłości,
zanim sokami życia zdoła się posilić,
zanim się zadomowi, rozsiądzie, rozgości.

I nieważne, czy bliska jest doskonałości,
czy nad przeciętność nawet nie chce się wychylić,
odchodzi, nim się zdąży wysupłać z przyszłości.

Nie da się jej wyleczyć z wady nietrwałości,
znika, nim zaistnieje tak na dobre, czyli
zanim się zadomowi, rozsiądzie, rozgości.

Bywa, że doprowadza człowieka do złości,
bywa, że świat ubarwi, ustroi, umili
i odchodzi, nim zdąży wykluć się z przyszłości.

Mimo to się potrafi zapisać w wieczności,
jak motyl, gdy w kolekcji zamkną go motyli,
lecz się nie zadomowi, ani nie rozgości.

Choć nie wiem jak się starać, nie wiem jak wysilić,
nie da się nigdy prosto w oczy spojrzeć chwili.
Odchodzi, nim się zdąży wysupłać z przyszłości,
zanim się zadomowi, rozsiądzie, rozgości.