Fraszka niewielki utwór poetycki, odmiana epigramatu - gatunek poetycki, wywodzący się od włoskiego słowa "frasca" oznaczającego osobę bez znaczenia, rzeczy i sprawy małej wagi, językowe drobiazgi, kawały również pisane w renesansowej Italii. Pojęcie było używane bardzo często obok znaczenia dosłownego - gałązka, pokryta liśćmi. Słowo to przeniknęło do literatur europejskich w okresie renesansu (Francja, Anglia, Hiszpania, Węgry, Niemcy, Czechy).

Polska nie była wyjątkiem, ale S. Graciotti pisze, że język włoski i literatura włoska znały użycie słowa "frasca" (fraszka) w znaczeniu łacińskim słowa "nuga" lecz "w swoistym, przenośnym czy technicznym sensie konkretnego typu epigramatu, igraszki poetyckiej, polska fraszka stanowi wyraźną nowość semantyczną".

S. Łempicki powiada, że we fraszkach J. Kochanowskiego (który przeniósł ten gatunek do lit. pol.) znalazły się miłe koncepty, drobiazgi, erotyki, docinki, refleksje ogólnoludzkie, aluzje, przeznaczone dla dworzan i szlachty, aby bawić, rozśmieszać oraz trochę upamiętniać, uczyć i skłaniać do zadumy.

Fraszki pisali: W. Potocki, A. Morsztyn, I. Krasicki, S. Trembecki, A. Mickiewicz, C. K. Norwid, J. Tuwim, K. I. Gałczyński, S. J. Lec, J. Sztaudynger.

powrót