Twoje Wiersze - Zamiast spadających gwiazd...

Zamiast spadających gwiazd...

wolny

2022-03-02 14:54

komunikat przyszedł znienacka:
masz godzinę na spakowanie swojego życia do plecaka

myślisz szybciej niż bije przerażone serce

przeszłości nie upchniesz
ani domu
ani szczęścia
ani marzeń

pakujesz więc chleb i wodę
przytulasz dziecko
jest jeszcze kot i dwa psy
/mąż zostaje
miłość zamienił na karabin/
w biegu chwytasz fotografię
na której wy
razem

ktoś krzyczy:
zdecyduj wreszcie i wychodzimy
szybciej
szybciej

dzisiaj w nocy z nieba zamiast gwiazd będą spadać bomby

a za tydzień
jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem
urodzisz na spokojnej ziemi

autor

Urszula Ganc

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

6 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: czarny

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

zbiwito

2022-03-27

takie wiersze - choć rzecz to niematerialna - również pomocą są. utrwalają wrażliwość, która potrzebna będzie być może długo jeszcze. dobrze, że piszesz. ja mam zapaść twórczą

Baba-Goga

2022-03-16

Bolesny ten wiersz i przeraźliwie prawdziwy.
Pozdrawiam Ula.
:)

Coffee_81^(*)

2022-03-10

Po tych 2 tygodniach wojny, po oglądaniu tych strasznych, nie mieszczących się w głowie obrazów - już pierwsze wersy Twojego utworu wzruszyły mnie do głębi....
Emocje bohaterów wiersza spotkały się z emocjami czytelnika...
Poruszający, piękny tekst!
Zostawiam gwiazdki, ściskam mocno!

Anielska Łza

2022-03-07

Bardzo poruszający wiersz...

Urszula Ganc

2022-03-09

Gdybyż to mogła być tylko nasza chora wyobraźnia...

Mada44

2022-03-05

Obrazowo opisałaś ten okrutny los. Pozdrawiam

Urszula Ganc

2022-03-05

Europa, XXI wiek. Quo vadis, człowieku?

Traszka^(*)

2022-03-04

wzruszająco jednocześnie pięknie****

Urszula Ganc

2022-03-05

Serce krzyczy.

Waldi1

2022-03-03

Pozdrawiam Ciebie serdecznie ...Walduś ...

Urszula Ganc

2022-03-05

Wzajemnie.

Jagoda

2022-03-03

Widzę że czarny ale napiszę. Właśnie dotarła do mnie rodzina z Żytomierza. Jest dokładnie tak jak napisałaś przerażenie, strach, niedowierzanie i ucieczka z jednym tobołkiem. Nigdy bym nie pomyślała że coś takiego może się zdarzyć w Europie w XIX wieku. I co dalej?