Lubię aksamitną chwilę, efemerydę ulotną,
Kiedy smutna zawisa konieczność podróży.
Gdy spojrzę przed - nim marzenia zakwitną,
Czy zwiędną, nie wiem, bo czas im nie służy.

Jak ślepy linoskoczek na rozpostartej linie,
Przeplatam cicho gładkie kamyki w dłoniach.
Łowiąc zbyt wcześnie umarłe chwile, jakie
Wskrzesza wiatr, który głaszcze po skroniach.

Jasne chwile, radosne jak spełnione marzenie,
Rozsypuje za sobą pamięć po drodze ulotna,
Jak ptaki zerwane na dźwięk, i z uwielbieniem
Smakuję, zadeptując czasu wstęgę powrotną.

Jak kolekcjoner ze świadomości wybieram,
Przesłaniam nimi z nadzieją to, co doczesne.
Lubię układać w głowie misterny, mały zegar,
Który zagłuszy w przyszłości godziny bolesne.

Niebawem znów wszystkie niepamięć rozmywa
Znikają tak szybko, jak dzwoneczek zadzwoni.
Nim kotara zapadnie, która przestrzeń rozrywa,
Zamknąć chcę wspomnienia jak kamyki w dłoni.

Złowić je, schwytać jak ptaki krążące, niełatwo,
Gdy teraźniejszość na igle przesuwa się stale.
Zawsze, więc chcę po - co niezmiernie kuszące,
Przesuwać się z nimi razem zawsze lub wcale.