- Serafinie - szepnął cicho Michael układając się na białej chmurze, podkładając sobie dla większej wygody skrzydło pod głowę. - Jak myślisz, czy w ogrodzie piwnookiej rozkwitły już tulipany?

Serafin leniwie otworzył jedno oko, potem drugie, westchnął głęboko i odwrócił się na drugi bok tak gwałtownie, że chmura zakołysała się i zaczął padać ciepły, wiosenny deszcz. Nie odpowiedział na pytanie przyjaciela. Teraz głęboko westchnął również Michael.

- Serafinie, co się dzieje?

- Nic, zupełnie nic... - mruknął Serafin i pociągnął nosem.

- Może polecimy tam jutro rano?

- Nie chcę... Nie mam ochoty...

Serafin zakrył głowę skrzydłami i próbował udawać, że śpi, wiec i Michael przestał się odzywać ale zachowanie przyjaciela bardzo go zaniepokoiło. Wczesnym rankiem, gdy Serafin jeszcze spał sam poleciał do ogrodu piwnookiej. No tak, w ogrodzie nie było ani jednego kwiatka, ale widać było, że ktoś tu niedawno pracował. Świadczyły o tym porzucone grabie, szpadel, góra świeżo wyrwanych chwastów i... góra kolczastych gałęzi, które jeszcze niedawno były krzakiem przepięknej pnącej róży. Usłyszał za plecami jakiś szelest. To Serafin...

- Dlaczego ona to zrobiła Serafinie?

- Róża przemarzła i zaczęła dziczeć. Próbowała ją ratować ale było już za późno... Nie chcę tu więcej przychodzić, to już nie jest ten sam ogród...

- Serafinie, tak czasem bywa, że coś się kończy, by mogło zacząć się coś nowego. Również kwiaty umierają, by w ich miejscu mogły wyrosnąć nowe, jeszcze piękniejsze...

Furtka w ogrodzie zaskrzypiała. Przyjaciele skryli się szybko za pniem starej jabłoni. Stamtąd patrzyli jak piwnooka niesie zieloną konewkę z wodą i jakąś paczuszkę. Zaczęła kopać dołek do którego wetknęła jakiś krzew i starannie uklepała ziemię. Następnie podlała krzew i uśmiechnęła się promiennie. Odchodząc położyła na ogrodowej huśtawce pudełko ptasiego mleczka, mówiąc sama do siebie:

- Skrzydlate łakomczuchy, myślą, że nie widzę, jak łypią zza jabłoni...