mówi on:

w twoich ramionach roztarte marzenia
myślami zabite, gdy serca nie słuchasz
w śnie kruchym przemierzasz złudzenia
i cierpisz, i pragniesz – ledwie oddychasz

nie twoja wina, za dużo miłości
dla kruchej duszy, wątłego serca
tak chciałem, jak ludzie prości
za mało czasu, zabrakło miejsca

za późno, by cofnąć wskazówki zegara
tak być musiało, nikt nie jest winny
cóż, że taka miłość, że taka para
któż by pomyślał, któż mógłby inny

w rozłące trwać tak długo przy tobie
choć stopy innymi chodzą ścieżkami
odpoczniemy spokojnie w głębokim grobie
żegnam cię dzisiaj gorzkimi łzami

mówi ona:

cóż, gdy nie mogłam, kochałam skrycie
za dużo chciałeś, ja taka młoda
przede mną, przed tobą otwiera życie
zapomnij, to dar, to nieba zgoda

przeznaczenie i tak niech zostanie
nie cierpię, mylisz się mój miły
cokolwiek zrobisz, cokolwiek się stanie
los, a los mój kochany, bardzo zawiły

zapomnij, tysiąc powtarzam razy
nie słuchasz – że będziesz, obiecałeś
plączesz myśli, plączesz wyrazy
mówiłam do ciebie – nie słuchałeś

mówi on:

nie zapomnę choćby świat runął
tak trudno żyć wciąż myśląc o tobie
uniosłem się tą przeklętą dumą
myślałem tylko, i tylko o sobie

to moja wina, raz jeszcze przepraszam
wiem, że późno, łzy strumieniem płyną
chęć poprawy przed tobą zgłaszam
zanim razem z duszą wypłyną

mówi ona:

zapomnij, ostateczne rzucam słowo
czas nasz to przeszłość, wspomnienie
przyszłość barwą płynie kolorową
niech nie dręczy cię już sumienie