Zgodnie z tym co masz zawarte w opisie jest tutaj mnóstwo emocji... Wiersz wydaje mi się nasycony rozgoryczeniem. Jakby podmiot liryczny wyrzucał, wypluwał z siebie wszystko z czym się mierzy, a co sprawia mu zawód. Swoista spowiedź - i to ta najgorsza, bo prowadzona z samym sobą. To musi boleć. Ale ten ból to jedyna droga do oczyszczenia. A katharsis samo w sobie nie może być proste... Niestety...

Mógłbym się troszkę przyczepić do formy. W sensie, że do tych rymów. Ale nie zrobię tego. Z dwóch zasadniczych powodów 😀

1. Nie czuję się upoważniony do występowania w roli krytyka - znawcy.

2. Rozumiem, że pisząc coś w emocjach często nie zwraca się uwagi na warsztat. Pisze się jakby w ciągu.

Fajnie, że poezja pozwala Ci wyrzucić z siebie pokłady tego wszystkiego co zalega na duszy. Jeśli to lubisz i Ci to pomaga to pisz, pisz, pisz....

A nawet się nie obejrzysz kiedy będzie Ci to wychodziło co raz lepiej 🙂

Pozdrawiam 🙂