We wiosce , pod lasem.
U studni, do słońca.
Pies leży kudłaty,
ogonem potrząsa.

Jego pani z chatki,
głowę wychyliła
Dłonią, warkocz lekko,
na plecy zrzuciła.

Spojrzała na łąkę, skoszoną przy stawie.
Policzyła dzieci, będące w zabawie.

Błyszczy w słońcu kosa.
W pocie, męża czoło. Słychać radość dzieci,
skaczących wesoło.

Ten obrazek odbił,
na jej sercu ciernie.
Wszystko to, minęło,
minęło, nie będzie.

Pies,zdechł,ze starości.
Mąż,odszedł,do Boga.
Dzieci wyjechały,
a ona - nieboga.

Siedzi, w domku sama. W swojej samotności.
Łzy w oczach przeciera, mężowi zazdrości.

Pies i mąż kochany, w zaświatach mieszkają. A "kochane" dzieci, w mieście się szlajają.

Wychowując, z mężem,
miłości uczyły.
Lecz gdy go zabrakło,
samą zostawiły.

Chustą łzy ociera,
lecz wszystkich nie może.
Modli się - za męża-
weź mnie tam, mój Boże.

Wie, że gdy wymodli,
Boże zmiłowanie.
To znowu usłyszy
"jestem tu, kochanie".