Opowiem dziś o pewnej przygodzie. A w zasadzie o stanie w jakim się znalazłem niespodziewanie. Krótka historia trudnego pojmowania rzeczy, z którymi żyć na co dzień nie dane. Otóż dnia pewnego, stoję na środku polany. Nie wiem czy tam jestem, czy śnię ale to temat z drugiego sortu. Cisza. Wiatr zamarł mimo chłodnej, zimowej pory a słońce drzemie gdzieś wysoko nad chmurami i nie zamierza najwyraźniej zajrzeć niżej. Oczom moim nagle objawia się dziwna fluorescencyjność powietrza, która zaczyna falować rzęsiście, wymykając się logicznym prawidłom rozumienia rzeczywistości. To niesamowite jak człowiek reaguje w sytuacji ogromnego zaskoczenia, z powodu oddziaływania niepoznanej struktury na jego fizyczność. Czucie mi odeszło. Ciało zabetonowane w kępie traw - nawet nie drgnie. Jedynie oczy uwolnione z niemocy lustrują otoczenie z niebagatelnym wysiłkiem, chcąc przyswoić obraz nad wyraz osobliwego zjawiska. Lecz i one się poddają po dłuższym przedstawieniu przestrzennych niespodzianek...
Co było dalej nie pamiętam. Odczyt pamięci wystartował z oporami dopiero w domu. Czy rzeczywiście otarłem się o jeden z nieznanych wymiarów? Nie napiszę by nie posądzono mnie o...