Tego wieczoru w pokoju chłopaka o szaroniebieskich oczach nie pachniało konwaliami.
Zostawił uchylone okno, ale leśna wróżka nie przyleciała. Po raz pierwszy nie słyszał szelestu na poduszce i nie poczuł dotyku jej ręki na swoim czole. Zasnął snem spokojnym, wolnym od koszmarów.

Leśna wróżka nie wróciła do swojego domku na wysokim dębie. Zajrzała przez okno do pokoju przyjaciela, lecz tym razem nie wślizgnęła się do środka. Wiedziała, że dziś już nie będzie potrzebna.
Nad ranem zziębniętą wróżkę znalazła na konwaliowej polanie zbierająca szyszki wiewiórka. Przykryła ją liściem paproci i pobiegła dalej, bo bardzo burczało jej w brzuszku.

Wróżkę obudziło jakieś dziwne dzwonienie. Rozejrzała się zdziwiona, dlaczego śpi tutaj na polanie, a nie w swoim ciepłym i mięciutkim łóżeczku. Ale szybko sobie wszystko przypomniała. Chłopak o szaroniebieskich oczach ... Tak, to właśnie dziś zakwitły leśne dzwonki. Jej babcia mówiła kiedyś, że nektar z dzwonków to najlepszy eliksir na odkochanie i na nową miłość.