Kwestia człowieków
Wchodzi radosna zgraja
Zatrzymując chwilę
Śmiało się rozsiada
Wspólne progi gości
Zmienia segment foteli
w wagon dziecięcej radości
Brzdąc po brzdącu
swe gadżety rozkłada
Antek kolorowankę,
Gracek rubikową kostką
Zajmuje sąsiada
Stasiu retro konsolą
zaabsorbowany
Zosia przez szybę zerka
I nagle : ,,łaał"- na złote łany
Bez smartfona
nawet na momencik
Częstują się zabawą
Nikt tu z nudów się nie kręci
Wesołej gromadki triumf
z ich przyjaznej niszy
skutecznie niweczy pustkę
technologicznej, głośnej ciszy.
