Zachwycający jest Twój wiersz. Wpadłam tu na chwilę i utknęłam. Dałeś jej kolejne życie. To piękny dar.. Zabieram wiersz ze sobą.

Piękny wiersz! Co ciekawe, przywołanie w nim egipskich posągów wydaje się całkiem uzasadnione, choćby że względu na wykrój migdałowych oczu, naszyjnik, który bardzo przypomina egipską biżuterię! Dziwne wydaje mi się spojrzenie tej dziewczyny, tak jakby jedno oko widziało coś innego niż drugie! Klasyczne rysy świadczą, że chociaż panowały różne mody, to piękno pozostanie zawsze pięknem!
Wiersz nie jest opisem obrazu, a bardzie wydaje się być pretekstem, może właśnie nad nieprzemijalnością wartości w tym piękna.
Serdecznie pozdrawiam :)⭐

Wiesz, zastanowiłem się przez chwilę nad wszystkimi wierszami, które napisałem kiedykolwiek o kimś. Miałem swego czasu taką praktykę, że w weekendy wybierałem sobie osoby mniej lub bardziej mi znane i pisywałem o nich wiersze. Zwykle jeden, max dwa. Natomiast te moje pisaniny są tu mało ważne. Pomyślałem jednak, że często my, jako twórcy zapominamy, że umieszczając kogoś w swoim dziele, możemy tego kogoś przenieść do przyszłości. To jak z tą dziewczyną z obrazu. Nie wiem, czy była kimś ważnym, znanym, wpływowym. Natomiast dzięki artyście jest ona już w XXI wieku. Podobnie dzieje się w literaturze. Nie możemy wiedzieć, czy przetrwa jakaś fascynująca powieść, czy np. mój kiczowaty wiersz o sąsiadce. A to już jakby stawia mi wymagania, jako autorowi.

"Czy twoje
bezimienne piękno
nie wystarczy,
by udowodnić, że my ludzie
nie możemy
całkiem zniknąć [...]"?