O świcie, gdy po lesie jeszcze snuły się mgły, promienie słońca ledwo przebijały się przez gałęzie drzew, a ptaki dopiero zaczynały budzić się w swoich gniazdach, z drewnianej chatki z małym porcelanowym dzbanuszkiem wyszła Leśna Wróżka. Ostrożnie, by zbytnio nie zamoczyć haftowanych bucików przebiegła przez polanę w stronę starego dębu. Dziś wydawał się jej jeszcze bardziej tajemniczy niż zwykle, a jego stare konary jeszcze potężniejsze.
Wróżka strąciła do dzbanuszka poranną rosę z liści paproci, zjadła kilka dojrzałych poziomek, które przyjemną słodyczą rozlały się jej po języku i głośno ziewając wróciła do chatki. Ze spiżarki wyjęła niewielką buteleczkę z ciemnego szkła, jeszcze raz uważnie przeczytała własnoręcznie kiedyś napisaną etykietę i drżąc z niecierpliwości, a może z porannego chłodu wyjęła korek.

Drzwi kuchni zaskrzypiały tak niespodziewanie, że Wróżka podskoczyła przestraszona, a butelka wypadła jej z ręki. Szkło rozprysło się na mnóstwo kawałków, a złocisty płyn rozlał się po podłodze.
- Co robisz, Szeptuszko? - zapytał zaspanym głosem Dawid - I gdzie się wymknęłaś tak wcześnie? Nie było cię przy mnie, gdy się obudziłem - dodał z lekkim wyrzutem.
Wróżka zarumieniła się zawstydzona i przejęta, bo przyłapał ją na gorącym uczynku. Schylił się, by pozbierać kawałki szkła. Na jednym z nich zobaczył etykietkę.
- Nalewka z wiosennych kaczeńców??? Szeptuszko, co ty chciałaś zrobić? Przecież ja ...
- Całymi dniami nie ma cię w domu! Ciągle gdzieś wyjeżdżasz! A kilka dni temu widziałam cię z tamtą kobietą na Lisiej Polanie. Powiedziałam Babci, że masz inną, że sam mi to powiedziałeś, a wtedy ... ta nalewka ... - oczy Wróżki napełniły się łzami.
Dawid przytulił ją mocno i tak długo gładził po złocistych włosach, aż się uspokoiła. Dopiero wtedy powiedział:
- Daj spokój z tymi swoimi nalewkami. Przecież wiesz dobrze, że nalewka z kaczeńców jest na wieczną tęsknotę. Ten, kto ją wypije już zawsze będzie tęsknił za osobą, z której ręki ją dostanie, a ja ... kiedy tylko wyjeżdżam już zaczynam za tobą tęsknić, więc nie potrzebuję nalewki.
- A skąd ty to wszystko wiesz? - oburzyła się Wróżka - Aha, wszystko jasne, zaglądałeś do kajecika z recepturami na magiczne nalewki i eliksiry!
- Zaglądałem - Przyznał Dawid bez cienia skruchy - zostawiłaś kiedyś na kuchennym stole. To prawda, często mnie nie ma, bo dużo pracuję, biorę nadgodziny, bo chciałem ... to miała być niespodzianka ... Kobieta, z którą mnie widziałaś, to Matylda. Robi projekt naszego przyszłego domu, który stanie właśnie na Lisiej Polanie. Wiem, że lubisz to miejsce podobnie jak ja. Tam się przecież poznaliśmy, tam pierwszy raz cię pocałowałem, miałaś na sobie taką fajną niebieską sukienkę i pachniałaś poziomkami.
- Skarbie - szepnął czule - przecież wiesz, że nigdy bym cię nie zdradził, bardzo cię kocham ... jesteś dla mnie najważniejsza, przecież wiesz ... - przytulał Wróżkę coraz mocniej.
Słońce wzniosło się już wyżej, z ciekawością zapuszczało swoje długie promienie przez okno chatki, zaprzyjaźnione kosy śpiewały swoją poranną piosenkę siedząc na gałęzi młodego dębu, a dzika róża kwitnąca przy ganku pachniała upojnie. Na ścieżce prowadzącej do chatki zaszurały czyjeś kroki. Szeleszcząc długą haftowaną spódnicą nadeszła Babcia.
- A co tu się stało??? Szeptuszko? Dawidzie? Możecie mi powiedzieć?
- Babciu - pierwsza odezwała się Wróżka - przepraszam, że cię oszukałam ... ta kobieta ...
- Mówisz o Matyldzie?
- Wiedziałaś? O wszystkim wiedziałaś? Wszyscy byliście w zmowie? Dlaczego???
- Dawidzie, źle się stało, że nie powiedzieliśmy Szeptuszce ...
- To miała być niespodzianka ...

- Babciu - Wróżka uśmiechnęła się figlarnie - a ta nalewka z kaczeńców naprawdę jest na wieczną tęsknotę?
- Tak, i działa równie silnie, jak nektar z leśnych dzwonków na wieczną miłość ...

* * *

Do Szeptuszki i Dawida jeszcze kiedyś zajrzymy :)