Słońce jeszcze z trudem przeciskało się przez gałęzie starych sosen, rozczochrane, choć dopiero co czesało swoje promienie. Rude wiewiórki radośnie chichocząc grały w berka na polanie, a skryty pod baldachimem paproci zając patrzył na nie z niedowierzaniem, że takie z nich trzpiotki.
Okna w leśniczówce zamknięte na głucho okiennicami pozostawały jeszcze w uśpieniu podobnie jak mieszkańcy leśniczówki. A jednak nie wszyscy spali. Od strony dębowej polany zbliżał się pogwizdując Albert - gospodarz leśniczówki. Wyruszył na obchód lasu, gdy jeszcze było ciemno. Bardzo lubił swoją pracę i lubił poranne spotkania z przyrodą. Gdy przyjechał tu dziesięć lat temu, po skończeniu technikum leśnego, by uczyć się tajników zawodu od odchodzącego na emeryturę Zygmunta, nie wiedział jeszcze, że to miejsce tak bardzo go odmieni i przewróci jego życie do góry nogami. Nie przeczuwał nawet, że ten las jest pełen magii i że spotka na swojej drodze prawdziwą wróżkę. Uśmiechnął się na myśl o Szeptuszce i jej złocistych włosach, lecz zaraz zganił się za tę myśl. Szeptuszka jest przecież żoną jego najlepszego przyjaciela Dawida, choć tak niewiele brakowało...