Dłuższą chwilę jechały w milczeniu. Weronika skupiła się na prowadzeniu samochodu, ale co rusz zerkała na przyjaciółkę. Dużo ostatnio przeszła. Za bardzo nie chciała mówić o szczegółach rozstania z Jackiem, ale widać było, że nie jest jej łatwo. Weronika liczyła na to, że wspólny wyjazd do cioci Marii i wiejskie powietrze zrobią swoje i że Marianna wyrzuci w końcu z siebie ból ostatnich dwóch lat.

Bardzo lubiła Jacka. Szalonego, a jednocześnie trochę nawiedzonego chłopaka Marianny. Wydawali się być dla siebie stworzeni, tacy byli zakochani, snuli wspólne plany na przyszłość. Jacek znalazł właśnie swoją pierwszą pracę w agencji reklamowej, Marianna kończyła polonistykę, aż tu nagle ... decyzja Jacka o poświęceniu się życiu zakonnemu była jak grom z jasnego nieba.

Mariannie udało się obronić pracę magisterską, żyła jakby nic się nie stało, ale szerokim łukiem omijała wszelkie imprezy i chłopaków, którzy próbowali się z nią umówić, przestała chodzić do kościoła. Tylko Weronika wiedziała, że wieczorami ryczy w poduszkę, że śpi ze zdjęciem Jacka pod poduszką, że zabiera je na wszystkie wyjazdy, że szuka jego najmniejszych śladów na facebooku. Całkiem przypadkowo trafiła na link do portalu poetyckiego, gdzie znalazła wiersze Marianny, choć ta pisała pod pseudonimem, wiersze o nim i dla niego ...

Dopiero gdy wyjechały poza Warszawę, Weronika spojrzała na Mariannę i prychnęła śmiechem.
- Ale miałaś minę, gdy zazgrzytał klucz w zamku ... i kubka szkoda ...
- Dobrze wiesz, że tylko Jacek miał klucz do mojej kawalerki - nastroszyła się Marianna. - Skąd mogłam wiedzieć, że mama sobie dorobiła i zostawiła u sąsiadki.
- A ta skorzystała z pierwszej lepszej okazji, by podlać Ci kwiatki ...
- Przecież u mnie nie ma kwiatków - roześmiała się w końcu Marianna. - A kubek ... dostałam od Jacka. Miał takie obicie w kształcie serduszka...

Znowu obie umilkły. Za oknami samochodu przelatywały szybko pola i łąki, gdzieniegdzie bocianie gniazdo na przydrożnym słupie. Gdy wjeżdżały w aleję wysadzaną głogami Marianna westchnęła:
- Boże, jak tu pięknie!
Już po chwili obie odkładając na później rozpakowywanie bagaży leżały w pachnącej zielonej trawie przed domem, a Maria przypatrywała im się przez okno z ciepłym uśmiechem, mieszając w garnku ostatnią porcję truskawkowej frużeliny. Na stole już czekały świeże gofry i dzbanek gorącego kakao, a w piekarniku pokrywała się rumianą chrupiącą skórką babka ziemniaczana.

Tak, Weronika miała rację. Wiejskie powietrze, długie spacery po lesie i okolicznych łąkach, czytanie książek na kocu w cieniu starego rozłożystego klonu i pyszne potrawy przyrządzane przez ciocię Marię powoli robiły swoje. Marianna zaczęła częściej się uśmiechać, a jej oczy nabrały blasku. Potrafiła oglądać się za każdym motylem w ogrodzie, podglądać mrówki w lesie, a już mruczenie wielkiego leniwego kota wzbudzało jej absolutny zachwyt. O Jacku Marianna nie chciała rozmawiać, a Weronika nie naciskała ale to, co usłyszała ostatniego wieczoru przed wyjazdem, mogło zburzyć kilka poukładanych światów...