Jeszcze kilka dźwięków a melodię ułożę w zgrabną strofę. Zatrzymam w pamięci zmysłowość ruchów i tiul drżącej sukienki. Może sonet udźwignie ulotność chwili, a może jest zbyt wyniosły? Sam nie wiem. W białym wierszu słowa mają przestrzeń, współgrają ze sobą, tworzą tak nieoczywiste połączenia. Podobnie jak ta wariacja szopenowska, która zagościła w mojej głowie od dłuższego czasu. A przecież miałem pisać o wczorajszym wieczorze, pełnym dystyngowanych metafor i wyszukanych rymów. Tylko, że kiedy ją zobaczyłem w mglistej poświacie naftowych lamp, wszystko się zmieniło. Lekkość uniesień i opadania uporczywie odbierają pierwotne znaczenie określeń.

- Niestety, mam inne plany. – Czy można bardziej się skompromitować? Widać i pisarze czasem nie wiedzą, co powiedzieć. To artystyczne nieprzystosowanie bywa krępujące.

Zaraz, a gdyby tak łuk ramion wpisać w metryczność wersów a potem dołożyć jeszcze lekki opis pisany prozą w stylu szalonej cyganerii, może wtedy ukryłbym swoje pogonie za skrzydlatymi piruetami. Nie widziałaby zaczerwienionych wypowiedzi i nieskładnych ukradkowych spojrzeń. Jak trudno być normalnym gdy na świat patrzy się zza alegorii i przerzutni. A ona? Tak zwiewnie kreśliła przestrzenie, oszukiwała prawa natury unosząc się ponad podłogą o wiele za długo.

Słyszę kroki do drzwi. Po co naciskałem ten dzwonek. Za późno. Stoi w drzwiach w nadąsaną miną kobiety, której właśnie przerwano przyjemną podróż w senne marzenia. Widzę to w kąciku jej oczu.
- Mogłaby pani delikatniej skakać? Chciałem zebrać myśli, zatrzymać panią na dłużej w moich wierszach…