Wyszedł dziś Bóg na opłotki wsi, na przedmieścia miast,
wyszedł, rozejrzał się wkoło i gorzko zapłakał.
Później wstał, otrząsnął pył z bosych stóp i rzekł:
-Piotrze, Piotrze, zanim pieniądz zadźwięczał dwa razy,
ty mnie trzy razy sprzedać zdążyłeś.
Zamknąłeś w marmurowych kościołach, złotych tabernakulach,
przydługawych nabożeństwach, opasłych tomiskach traktatów,
odgrodziłeś od ludzi skarbonką koniecznej ofiary.”
A gdy tak stał, płacząc i wypatrując człowieka,
podeszła do Niego mała dziewczynka, kobieta po przejściach,
żul śpiewający codziennie „Kiedy ranne…’,
pielęgniarka, nauczyciel, prawnik, policjant,
Anka, Rysiek, kulawa babcia z tęczowym wnuczkiem
i wszyscy poszli radosną procesją podziwiać Boga
w pachnących sadach, zielonych lasach, kwitnących łąkach…
W rękach nieśli tylko gałązki białego jaśminu.
Pasterze niestety nie zdążyli,
przygotowywali bowiem bogaty ceremoniał dzisiejszej oprawy.