Nigdy wcześniej się nie zdarzyło, by jakiś taksówkarz zrobił coś więcej, niż tylko wystawienie bagażu na chodnik, pobranie opłaty za przejazd i odjazd z piskiem opon po kolejnego pasażera. Tomasz nie tylko nie odjechał, ale zaczekał nawet, kiedy Beata kupi bilet na pociąg, by zanieść jej bagaże na peron. Gdy dowiedział się, że wyszła z domu bez śniadania, w przydworcowym sklepiku kupił jej zapiekankę, dwa pączki z różanym nadzieniem i sok jabłkowy. Nadal, podobnie jak w taksówce nie zadawał żadnych pytań, ale dobrze patrzyło mu z oczu, więc Beata sama nie wiedząc kiedy, pomiędzy jednym a drugim słodkim kęsem opowiedziała mu o swoim małżeństwie, o kolejnych próbach zajścia w ciążę, o walce o każde kolejne życie, o grobie córki na cmentarzu, o pierwszym uśmiechu syna i jego przedszkolnych przygodach, wreszcie o tym, jak bardzo z mężem oddalili się od siebie... Gdy zaczęła opowiadać o Filipie, uświadomiła sobie, że jutro po raz pierwszy od czterech lat nie obudzi go rano pocałunkiem w policzek i w czubek noska, a on nie zarzuci jej na szyję swoich ciepłych łapek i nie powie: "Kocham cię mamusiu!" I nie pomarudzi, że kakao znów za gorące... Jak przez mgłę usłyszała słowa Tomasza:

- Nie mnie Ciebie osądzać... Myślę, że jesteś po prostu bardzo zmęczona. Wyjedź, jeśli masz dokąd, odpocznij, stań do pionu, a potem wróć do nich z nowymi siłami, przede wszystkim wróć do syna, on Cię bardzo potrzebuje, jest jeszcze mały...

To samo kilkanaście lat temu powiedział swojej córce, gdy rozstała się z mężem i wyjeżdżała zostawiając dzieci z dziadkami. Ta kobieta... Beata... bardzo przypominała mu Weronikę, była tak samo emocjonalna i łatwo się wzruszała. Teraz leżąc już w łóżku, słuchał Hansa Zimmera i deszczu szeleszczącego w ogrodzie. Na szafce nocnej z fotografii w drewnianej ramce uśmiechała się do niego córka stojąca przy krzaku pnącej róży, który posadził tuż przy altance w jej dziesiąte urodziny. Weronika nigdy nie wróciła ani do męża, ani do dzieci. Kilka miesięcy po wyjeździe z domu zginęła w wypadku samochodowym. Bardzo chciał, by tej kobiecie o błyszczących oczach wszystko się poukładało. Ojciec kiedyś mówił o matce, że taki blask w oczach mają kobiety o błękitnych pełnych tęsknoty duszach i że przez całe życie szukają ukojenia swoich tęsknot. Nie wiedział, że Beata wysiadła z pociągu na kolejnej stacji i jeszcze tego samego dnia wróciła do domu...