O poranku przeciągnęła się w łóżku utkanym z miękkiego zielonego mchu, kichnęła, gdy pierwszy promień słońca połaskotał ją w zadarty, piegowaty nos i wsuwając stopy w różowe haftowane buciki, wygładziła pogniecione w czasie snu skrzydełka. Uff... to była ciężka noc. Znowu czuwała przy łóżku tego fajnego chłopaka o wrażliwym, ale nieszczęśliwym sercu. Spał tak niespokojnie i mruczał coś przez sen. Brzmiało to jak imię jakiejś dziewczyny ... Dotykała chłodną ręką jego czoła, chociaż tak naprawdę pragnęła swoim dotykiem uleczyć, albo przynajmniej uspokoić jego serce. Ach, ci zakochani! Kiedyż on w końcu zrozumie, że ona już go nie kocha, że już dawno wyrzuciła go ze swojego serca, że żyje po swojemu, wolna jak ptak. Tylko nieliczne ptaki dają się zamknąć w klatce i jakoś na swój sposób są szczęśliwe i nawet śpiewają radośnie. Wróżka wróciła do swojego domu na wysokim dębie dopiero nad ranem, gdy już była pewna, że jej przyjaciel będzie spał spokojnie, bez sennych koszmarów. Sfrunęła na łąkę skąpaną w perłowej rosie, przemyła szybko opuchnięte od zbyt krótkiego snu oczy. Po drodze zajrzała jeszcze do zaprzyjaźnionych mrówek, by zobaczyć, czy w nocy nikt nie próbował znowu zniszczyć ich domku, pogładziła dłonią młode zielone listki brzozy, popatrzyła z uśmiechem na tańczące na polanie żurawie i rozłożywszy delikatne skrzydełka poleciała zobaczyć, czy chłopak o szaroniebieskich oczach jest już gotowy, by zacząć nowy dzień. Może da się namówić na poranny spacer? A kiedyś ... wspólnie napiją się nektaru z leśnych dzwonków ...