Życie to zbieranie doświadczeń i nabieranie doświadczenia. Dla mnie podmiot liryczny w Twoim wierszu właśnie taką postawę prezentuje, dzięki temu rozszerza granice swojej obserwacji rzeczywistości, co daje spełnienie, satysfakcję, pewien rodzaj energii i otwiera, nawet na tajemnice.

Zachwyt jest czymś, co jest nam dane - nie wszyscy potrafią się zachwycać. Myślę, że sami pozbawiają się czegoś ważnego - stają się ograniczeni w swoim spojrzeniu na życie. Tracą piękno, ponieważ są obojętni na nie. Ale zachwyt to zatrzymanie, chwila dla mnie. Chwila, o której nie umiemy lub nie chcemy mówić, może właśnie tak jest z tajemnicą życia i śmierci?

"Tajemnica życia i śmierci" chyba dla każdego z nas jest wciąż nieodkryta... i to jest już raczej zadanie dla przyszłych pokoleń - bo kiedyś być może ktoś ją odkryje:)
Z podobaniem pozdrawiam:) B.G.

Hm. Nieregularny... pasuje, jak ulał do obrazka ze zmęczonym, a może i flegmatycznym starszym człowiekiem, którego właściwa aktywność, jak mi się tu widzi, ma miejsce wewnątrz. Latami bezwiednie szlifował umiejętności obserwacyjne, a że lubił ubierać swoje spostrzeżenia w okrągłe słowa. Zauważywszy ów fenomen, zaczął go powtarzać i jednocześnie bacznie siebie obserwował... Tak rozwinął w sobie świadomość poezji, która z czasem okazała się być w zasadzie tym, co obserwował, jako "widowisko" na zewnątrz, a co wreszcie zaczęło budzić w nim zachwyt. I to nie w wyniku jakiejś koncepcji na temat obserwowanego obrazka, nie dzięki interpretacji, czy wspaniałym skojarzeniom, a jedynie w wyniku tego, że to - j e s t - po prostu - JEST - jakie jest, a jest zachwycające...
Czyli, że dla mnie Twój podmiot reprezentuje rozwijającą się świadomość, która skupiając uwagę przez dłuższy czas na czymś dla niej ważnym, bada to, jak umie, aż kiedy wydaje mu się, że poznał cały temat na stówę (czyli, że czas już pewnie umierać, skoro tajemnice odkryte...), to nagle pojawia się jakaś myśl w formie, jak tu, pytania:
"skąd bierze się w nim
nieodparte poczucie
energii i zaciekawienia
codziennym widowiskiem"
W odpowiedzi pojawia się główny bohater - zachwyt. Bo zachwycać może nawet zakryta wciąż jeszcze dla niego tajemnica życia i śmierci... Zachwyt, to nie jedynie stan, uczucie czy emocja, lecz, jak słusznie podmiot zauważył, to energia, której łaknie każda komórka w ciele człowieka, i która, a co mnie tu najbardziej interesuje - stale generowana i będąca najczęstszym punktem odniesienia oraz jednako źródłem i obiektem obserwacji - stopniowo zmienia świadomość obserwatora, popycha go dalej w rozwoju, jak sądzę, więc życzę podmiotowi, by medytował zachwyt i korzystał z jego wysoko wibracyjnej energii :) I... Nie wiem, co mnie napadło, że aż taki mi się komentarz długi napisał, ale mam nadzieję, że jednak jakąś część moich wrażeń "Po latach..." zdołałem w nim wyrazić, zasugerować chociaż... :) Pozdrawiam
Pozdrawiam

Jeśli ktoś umie zachwycać się światem, to wygrał los na loterii. Nie ma to nic wspólnego z optymizmem ani pesymizmem, to cecha ludzi o otwartych umysłach - ten zachwyt. Świetny wiersz. Pozdrawiam.

Życie i śmierć są nierozłączną parą. Najbardziej tajemniczy mezalians. Już na początku narodzin podpisujemy intercyzę na życie. Ile zdążymy pomieszkać na ziemi, tyle dostaniemy metrażu kwatery. Pytań o życie po życiu - po śmierci jest nieskończonością. Od wieków zadawano takie pytanie i prowadzono badania. Czy śmierć musi ograniczać się tylko do filozofii i religii? Czy można ją badać poprzez naukę? Tajemnica mózgu i serca mają nierozerwalny ciąg w badabiach... co dzieje się z mózgiem po zatrzymaniu serca, i odwrotnie? Przez jaki czas świadomość utrzymuje się po śmierci, i czy w ogóle się utrzymuje? Nikt z nas nie posiądzie takiej wiedzy do końca życia na ziemi, a co po odczujemy pozostaje dalej tajemnicą.

Pozdrawiam

I ta tajemnica fascynuje bez względu na inne okoliczności. Dobry tekst. Dla mnie tajemnica jest jednak ukryta, ale to dla mnie:).
Pozdrawiam.