Ściemniało się już, gdy poszłam wczoraj na spacer dobrze znaną ścieżką wśród paproci, zaczepiając tenisówkami o krzaki jeżyn i depcząc jagodowiska.
Miałam za sobą dzień tak paskudny, że pragnęłam wejść w głębię lasu i już nigdy z niej nie wrócić.
Nic już nie widzieć, nie słyszeć i nie czuć.
Nie jestem nadludziem, który nie ma prawa czuć się gorzej, ani nawet rozpłakać się z bezsilności.
Czasem wolałabym być trochę mniej wrażliwa i by więcej spływało po mnie jak woda po kaczym kuperku.
Wrażliwość i emocjonalność, która przejawia się często w moich wierszach, takich najszczerszych, z głębi serca i duszy w realu spotyka się z niezrozumieniem.
Łatwiej jest kogoś ocenić i zaszufladkować, niż dowiedzieć się, dlaczego jest taki, a nie inny.
Jestem uważana za dziwaka skupionego na sobie i żyjącego w swoim własnym świecie. Płaczę z byle powodu, nie radzę sobie ze stresem i to, co moim znajomym przychodzi z łatwością, u mnie budzi obawę i lęk.
Wczoraj w tym lesie rozsypałam się na tysiąc kawałków, a gdy dziś próbowałam poskładać się na nowo, okazało się, że kilku puzzli brakuje...

A jednak jeszcze raz wzbiję się ku niebu.
Pokusa rozłożenia skrzydeł jest zbyt silna...